Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
Επειδή μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, κοιτάξτε το εξώφυλλο του δίσκου στο οποίο απεικονίζεται ένα πεδίο γεμάτο ηλιοτρόπια, ξεραμένα, καμένα και μαραμένα από τον ήλιο, απόλυτο δείγμα απαισιοδοξίας και πεσιμισμού καθώς μας υπενθυμίζει την θνητότητα στην οποία υποκείμεθα όλοι. Με αυτή την εικόνα και τον αντιφατικό (ή λυτρωτικό τίτλο) “Anastasis”, οι Dead Can Dance επιστρέφουν μετά από 16 χρόνια απουσίας.
Ο ίδιος ο Perry αναφορικά ως προ τον τίτλο του δίσκου επισημαίνει ότι θεώρησε πως ήταν το κατάλληλο όνομα για την επανένωση του δυναμικού ντουέτου, το οποίο με την μουσική του εγκαινίασε ένα καινούριο είδος συνδυάζοντας περίτεχνα στοιχεία της μεσαιωνικής και αναγεννησιακής μουσικής και έμελλε να αποτελέσει επιρροή για μπάντες του ακραίου ήχου και μη, που τους μνημονεύουν ακόμα και μέχρι σήμερα.
Δημιουργηθέντες το 1981 στη Μελβούρνη της Αυστραλίας από τους Brendan Perry και Lisa Gerrard, κυκλοφόρησαν 8 προσωπικούς δίσκους, διάφορα ep και single με τελευταίο το “Spiritchaser” του 1996. Έκτοτε οι δρόμοι τους χώρισαν και σημείωσαν αμφότεροι αξιόλογες solo πορείες, αναφέροντας ενδεικτικά για την Lisa Gerrard τα αριστουργηματικά “The Mirror Pool” και “Immortal Memory”, καθώς και τα soundtrack για τα The Gladiator και The Insider ενώ ο Brendan Perry με την κυκλοφορία του folkish “Eye Of The Hunter” (1999), δεν πέρασε διόλου απαρατήρητος, ενώ ακολούθησε μια ακόμη κυκλοφορία το 2008 ονόματι “Ark”
Kαι επανερχόμαστε στο παρόν… To “Anastasis” θα μπορούσε να τοποθετηθεί χρονολογικά στην περίοδο ανάμεσα στα “Within the Realm of a Dying Sun” και “The Serpent's Egg” με έμφαση να δίνεται κυρίως στα μεσαιωνικά στοιχεία, συνοδευόμενα από ethnic επιρροές, δίνοντας έτσι ένα μεστό και άρτιο αποτέλεσμα που κατατάσσει τον δίσκο να ακούγεται τόσο φρέσκος και να μην υστερεί σε τίποτα των προηγουμένων κυκλοφοριών τους. Η παραγωγή είναι για μια ακόμη φορά καθοριστικής σημασίας (η ηχογράφηση έγινε στην ιδιοκτήτη εκκλησία του Perry), καθώς αναδεικνύει το πλήθος των οργάνων που έχουν χρησιμοποιηθεί και τα οποία πάντοτε έπαιζαν κυριαρχικό ρόλο στην μυσταγωγική μουσική των Dead Can Dance.
Το ελληνικό στοιχείο φαίνεται να κυριαρχεί σε αυτή την πολυαναμενόμενη κυκλοφορία, τόσο από τον ίδιο τον τίτλο του δίσκου, όσο και από τα τραγούδια “Anabasis”, “Agape”, “Amnesia”. Πέρα από τα ελληνικά παραδοσιακά όργανα που έχουν χρησιμοποιηθεί, έχει χρησιμοποιηθεί στο “Opium”, μαροκινό σούφι σε ρυθμό 6/8 καθώς επίσης και στο “Amnesia”, το Hang κατηγορίας idiophone, συνδυάζοντας έτσι για μια ακόμη φορά τα στοιχεία διαφορετικών πολιτισμών και κουλτούρας, τα οποία ενώνονται και δημιουργούν ένα μουσικό καλειδοσκόπιο.
Ο δίσκος αποτελείται από 8 κομμάτια που έχουνε μοιραστεί ισάξια ανάμεσα στους Perry και Gerrard με εξαίρεση το “Return of the She- King”. Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Perry στο δελτίο τύπου, το εισαγωγικό “Children of the Sun” πραγματεύεται την ανθρώπινη εξέλιξη και την αρχαία μνήμη που εμπεριέχεται στον γενετικό μας κώδικα. Το “Opium”, σαφώς πιο μηδενιστικό στιχουργικά, αναφέρεται στην αλλοτρίωση της κοινωνίας και στην αποχαύνωση και στην κατάθλιψη στην οποία οδηγείται και εν τέλει παγιδεύεται. Και ενώ κάποιος θα μπορούσε να συμπεράνει πως είναι ένας δίσκος που σε καταθλίβει καθώς το μηδενιστικό και πεσιμιστικό στοιχείο είναι κυρίαρχο και εμφανές καθ όλη την ακρόαση του δίσκου, ακολουθεί το λυτρωτικό “Return of the She- King” και “All in Good Time” το οποίο αναφέρεται στην υπομονή και στις ανταμοιβές αυτής.
Προσωπικά δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από 2 ανθρώπους που έχουν αποδείξει πως η αγάπη και ο σεβασμός για την μουσική μπορεί να υπερνικήσει τις οποιεσδήποτε προσωπικές διαφορές, πως ο χρόνος αποτελεί ουσιαστικά το εφαλτήριο για την προσωπική ωρίμανση και συνειδητοποίηση και πως εν κατακλείδι οι νεκροί ξέρουν και μπορούν να χορεύουν και το κάνουν καλά.
Η Γεωργία Νταγάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τo Ρέθυμνο Κρήτης. Από την ηλικία των 12 χρόνων ξεκίνησε μαθήματα κρητικής λύρας ενώ παράλληλα ξεκίνησε πιάνο, φωνητική, θεωρία και αρμονία της μουσικής. Από αρκετά μικρή ηλικία ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και έχει συνεργαστεί με πολλούς παραδοσιακούς μουσικούς αλλά και με ερμηνευτές της έντεχνης σκηνής, μια και το ρεπερτόριο της είναι ευρύτερο. Έπειτα από πολλές και αξιόλογες συνεργασίες, με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Γιάννης Σπάθας, ο Γιάννης Κούτρας, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, ο Αντώνης Μίτζελος, ο Γιώργος Ανδρέου και πολλοί άλλοι, δημιούργησε την δική της ηλεκτρική και ακουστική μπάντα η και μόνο μ’ ένα πιάνο, παίζοντας σε όλη την Έλλάδα, σε μαγαζιά και σε καλοκαιρινές συναυλίες.
...let's raise a glass or two, to all the things I've lost on you ...!!! Η όψη της αρχικά σε ξεγελά καθώς με την πρώτη ματιά μοιάζει με 25χρονο αγόρι. Έχει κοντά σγουρά μαλλιά, είναι μικροκαμωμένη και νευρική. Η φωνή της όμως προδίδει αμέσως την ταυτότητα της. Πρόκειται για την 34χρονη Laura Pergolizzi, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομά της, LP. Η LP γεννήθηκε στο Long Island της Νέας Υόρκης και μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 2010.
Οι Άλφα Πέντε ξεκίνησαν ως το project δυο νέων Ελλήνων μουσικών, του Σταύρου (Ohmer) και του Σπύρου (Ναυαγός). Η μουσική τους είναι χιπ χοπ με ελληνικό στίχο και σίγουρα δεν είναι από τα ονόματα εκείνα που είναι πολύ γνωστά στο κοινό. Πήραν το όνομά τους από Το «Α», το οποίο είναι από τη λέξη άρθρο, που είναι το άρθρο 5 του συντάγματος, και λέει ότι «στην ελληνική επικράτεια όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, καταγωγή, θρησκευτικά πιστεύω, κοινωνικό στάτους, κλπ.».
Οι The National Fanfare of Kadebostany είναι... η ορχήστρα της Δημοκρατίας της Kadebostany. Genre: idm / electronica / noise / balkan / experimental / instrumental / πιάνο, τσέλο, ακορντεόν, μπάντζο, σαξόφονο, βιολί, φαγκότο... (ενίοτε ανατολίτικο, ενίοτε πομπώδες και εμβατηριακό, ενίοτε ακατάληπτος θόρυβος) Στην πραγματικότητα πρόκειται για το project του Ελβετού παραγωγού Kadebostan, σε συνεργασία με τους Rational Diet, ένα "ensemble ακουστικής μουσικής δωματίου", με έδρα του το Minsk της Λευκορωσίας.
Ένα υπέροχο, σπάνιο τραγούδι από τον Adrian John Loveridge . Κυκλ o φόρησε το 1981 στο επίσης δυσεύρετο άλπουμ του με τίτλο “ Square One ”. Ελάχιστες πληροφορίες μπόρεσα να βρω για αυτόν τον καλλιτέχνη, μόνο ότι γενήθηκε στο Lyme Regis της Αγγλίας γύρω στο 1950 και ζούσε στη Νέα Υόρκη το διάστημα που ηχογράφησε το album . Κάποιος από τη γενέτειρά του ενημέρωσε μέσω ενός σχολίου του στο youtube , ότι ο Loveridge απεβίωσε προ δεκαετίας. Το ίδιο άτομο ανέφερε ότι ο Loveridge είχε γράψει πολύ υλικό, αλλά η μόνη πραγματική του επιτυχία ήταν όταν έγραψε δυο τραγούδια για ένα άλμπουμ της Laura Branigan . Τέλος αναφέρω ότι το πρωτότυπο τραγούδι γράφτηκε το 1979 από ένα συγκρότημα ονόματι Thieves , για το οποίο επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία. Lyrics: 400 dragons it's gonna be rough six million soldiers of fortune I'd fight them all for a night in your love... 400 dragons and if that ain't enough send ten million Venus invaders I'd ...
Χθες και με καθυστερηση αρκετων μηνων ειναι η αληθεια, ειδα την ταινια του Ακι Καουρισμακι, Le Havre. Πολυ καλη ταινια, αλλα η χαρα ηταν διπλη γιατι ανακαλυψα ενα κομματι-διαμαντι απο το 1965. Το κομματι ειναι απο τους The Renegades και λεγεται Matelot, που σημαινει ναυτης χαμηλης βαθμιδας.
Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
“Η Βασίλισσα της avant-garde pop” - Esquire “Queen of the Revolution” – Madame Figaro “Stunningly emotive vocals... atmospheric soundscapes” - Rolling Stone India “Ilia has perfected a performative style like no other in the music industry…she gradually shed her layers as she shuffled into a hypnotic and futuristic goth-pop that took a mystical turn with the use of the traditional organ of santour, creating a perfectly orchestrated musical chaos.” Maro Angelopoulou – Europavox Η IOTA PHI μετά την συνεργασία της με το εμβληματικό γκρουπ των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στο κομμάτι Ίριδα", κυκλοφορεί το πρώτο single από τον επερχόμενο της δίσκο. Σε σύνθεση και παραγωγή της ίδιας, με σταθερό συνεργάτη τον Μιχάλη Δέλτα, το ΜΑΖΙ είναι ένα αναπάντεχο και τολμηρό κράμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Στοιχεία ρεμπέτικου, ντραμς 808, ηλεκτρονικός πειραματισμός και tribal στοιχεία συνθέτουν το ηχοτόπιο του ΜΑΖΙ. Ένα love story ή μια ιστορία για τις ψυχές των ανθρώπων. Την κυκλοφορία του πρώτου της δι...
H Ikira Baru είναι μια κολομβιανή τραγουδίστρια. Είναι από την Μπαρανκίγια, στην Καραϊβική ακτή της Κολομβίας - την ίδια πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η Shakira. Οι άνθρωποι στην Μπαρανκίγια είναι φιλόξενοι, αγαπούν τη διασκέδαση και τη μόδα και είναι μεγάλοι λάτρεις της μουσικής. Αυτή η ατμόσφαιρα άφησε το στίγμα στην Ikira από νωρίς στη ζωή της. Άρχισε να παίρνει μαθήματα τραγουδιού στην ηλικία των 5. Είχε διάφορους δασκάλους στο τραγούδι στην Κολομβία, την Αργεντινή και την Αυστραλία.
Ο «Σταυρός του Νότου» ξεκίνησε με τις χειρότερες προοπτικές για τον Θάνο Μικρούτσικο, ο οποίος είχε κάνει μεγάλη αίσθηση στο κοινό μετά τη μεταπολίτευση με τους πρώτους του δίσκους (όπως τα «Τραγούδια της λευτεριάς» [1978] και η «Μουσική πράξη στον Μπέρτολτ Μπρέχτ» [1978]) και είχε αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές για τη δουλειά του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου