Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
Άκουσα το “Jolene” στην πρώτη του εκτέλεση από ένα παλιό κασετόφωνο και μου άρεσε η μελωδία της φωνής και η επεξεργασία του ρυθμικού μοτίβου της κιθάρας. Αυτό όμως που μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε ήταν η θεματολογία και η αμεσότητα του στίχου. Ακόμη δεν μου είναι γνωστό κάποιο άλλο τραγούδι στην δισκογραφία όπου μια γυναίκα πέφτει απροκάλυπτα -σχεδόν γονατιστή- στα πόδια μιας άλλης προσπαθώντας να σώσει τον γάμο της.
Σε όλο το τραγούδι δεν σταματά να παινεύει την ομορφιά της εν λόγω γυναίκας και να μειώνει τον εαυτόν της τοποθετώντας τον εκτός συναγωνισμού μαζί της. Παρακαλώντας την να την λυπηθεί και να μην της πάρει τον άντρα μόνο και μόνο επειδή μπορεί. Λέγοντας της ότι μπορεί να έχει όποιον θελήσει αλλά αυτή δεν έχει κάτι άλλο σημαντικότερο από αυτόν τον άντρα.
To “Jolene” γράφτηκε με ένα συνδυασμό βιωματικών συγκυριών της Dolly. Στα τέλη των 60′s, όταν συμμετείχε στο τηλεοπτικό show του Parton Wagoner, η Dolly υπέγραφε αυτόγραφα, μετά το τέλος της μετάδοσης. Ένα από τα παιδιά που την πλησίασαν για αυτόγραφο, μια μέρα, ήταν ένα οκτάχρονο κορίτσι με μακριά κόκκινα μαλλιά και πράσινα μάτια. Η Dolly τη βρήκε “αγγελούδι”. Όταν τη ρώτησε πώς τη λένε για να υπογράψει με το όνομά της, η πιτσιρίκα απάντησε “Jolene“. Η Dolly βρήκε το όνομα ασυνήθιστο και εξαιρετικό και της έταξε ότι κάποια μέρα θα την κάνει τραγούδι – η επανάληψη του ονόματος Jolene ακουγόταν σοφά στα αυτιά της, ως ένα πολύ όμορφο μοτίβο.
Αργότερα, παντρεμένη ήδη με τον Carl Thomas Dean, η Dolly αισθάνθηκε ότι μια ψηλή, υπολογίσιμη “γκόμενα” από την τράπεζα κοντά στο σπίτι της, φλερτάρει το σύζυγό της. Αυτός πήγαινε συνέχεια στην τράπεζα γοητευμένος από την προσοχή της ψηλής εντυπωσιακής υπαλλήλου και η Dolly του έλεγε “ε δεν έχουμε πια και τόσα χρήματα για να τρέχεις συνέχεια στην τράπεζα…”
Κάπως έτσι γράφτηκε το τραγούδι. Η Dolly παρακινημένη από το όμορφο όνομα της πιτσιρίκας με το αυτόγραφο και την όμορφη τραπεζική υπάλληλο που φλέρταρε τον σύζυγό της…
Η “Jolene” έγινε τεράστια crossover επιτυχία. Οι στίχοι και η εκφραστικότητα της Dolly άγγιξαν το κοινό αλλά και τον καλλιτεχνικό κόσμο που από τότε το διασκευάζει συνεχώς και ακατάπαυστα. H Dolly παινεύει την ομορφιά της ανταγωνίστριάς της και της λέει ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί να την συναγωνιστεί σε χάρη, παρακαλώντας την ταυτόχρονα να την λυπηθεί και να μην της κλέψει τον άντρα, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να το κάνει. Της λέει ότι εκείνη μπορεί να έχει όποιον θέλει ενώ η Dolly αν χάσει αυτόν που έχει, χάθηκε…
To “Jolene” έχει διασκευαστεί κατά κόρον. Δικαίως.
Μέσα στα χρόνια, οι ζωντανές -μη επίσημα δισκογραφημένες- εκτελέσεις του τραγουδιού ξεπερνούν κατά πολύ τις διασκευές που έχουν γίνει σε στούντιο. Uptempo και με εντυπωσιακή μελωδία, το τραγούδι προσφέρεται πολύ για live και αυτό σκέφτηκαν όλοι όσοι επιχειρούν - από τους Sisters Of Mercy και την Paula Cole μέχρι τους 10.000 Maniacs και την Norah Jones - να το αποδώσουν ζωντανά.
Πραγματι οι εκτελεσεις ειναι αμετρητες, απο που να ξεκινησει κανεις, απο την ιδια τη Dolly Parton; τον Dylan; τους Sisters Of Mercy; αυτες μου ερχονται προχειρα στο μυαλο...
μια ομως εκτελεση ειναι πραγματικα συγκλονιστικη και ειναι απο live των WHITE STRIPES...
Η Γεωργία Νταγάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τo Ρέθυμνο Κρήτης. Από την ηλικία των 12 χρόνων ξεκίνησε μαθήματα κρητικής λύρας ενώ παράλληλα ξεκίνησε πιάνο, φωνητική, θεωρία και αρμονία της μουσικής. Από αρκετά μικρή ηλικία ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και έχει συνεργαστεί με πολλούς παραδοσιακούς μουσικούς αλλά και με ερμηνευτές της έντεχνης σκηνής, μια και το ρεπερτόριο της είναι ευρύτερο. Έπειτα από πολλές και αξιόλογες συνεργασίες, με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Γιάννης Σπάθας, ο Γιάννης Κούτρας, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, ο Αντώνης Μίτζελος, ο Γιώργος Ανδρέου και πολλοί άλλοι, δημιούργησε την δική της ηλεκτρική και ακουστική μπάντα η και μόνο μ’ ένα πιάνο, παίζοντας σε όλη την Έλλάδα, σε μαγαζιά και σε καλοκαιρινές συναυλίες.
...let's raise a glass or two, to all the things I've lost on you ...!!! Η όψη της αρχικά σε ξεγελά καθώς με την πρώτη ματιά μοιάζει με 25χρονο αγόρι. Έχει κοντά σγουρά μαλλιά, είναι μικροκαμωμένη και νευρική. Η φωνή της όμως προδίδει αμέσως την ταυτότητα της. Πρόκειται για την 34χρονη Laura Pergolizzi, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομά της, LP. Η LP γεννήθηκε στο Long Island της Νέας Υόρκης και μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 2010.
Οι Άλφα Πέντε ξεκίνησαν ως το project δυο νέων Ελλήνων μουσικών, του Σταύρου (Ohmer) και του Σπύρου (Ναυαγός). Η μουσική τους είναι χιπ χοπ με ελληνικό στίχο και σίγουρα δεν είναι από τα ονόματα εκείνα που είναι πολύ γνωστά στο κοινό. Πήραν το όνομά τους από Το «Α», το οποίο είναι από τη λέξη άρθρο, που είναι το άρθρο 5 του συντάγματος, και λέει ότι «στην ελληνική επικράτεια όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, καταγωγή, θρησκευτικά πιστεύω, κοινωνικό στάτους, κλπ.».
Οι The National Fanfare of Kadebostany είναι... η ορχήστρα της Δημοκρατίας της Kadebostany. Genre: idm / electronica / noise / balkan / experimental / instrumental / πιάνο, τσέλο, ακορντεόν, μπάντζο, σαξόφονο, βιολί, φαγκότο... (ενίοτε ανατολίτικο, ενίοτε πομπώδες και εμβατηριακό, ενίοτε ακατάληπτος θόρυβος) Στην πραγματικότητα πρόκειται για το project του Ελβετού παραγωγού Kadebostan, σε συνεργασία με τους Rational Diet, ένα "ensemble ακουστικής μουσικής δωματίου", με έδρα του το Minsk της Λευκορωσίας.
Ένα υπέροχο, σπάνιο τραγούδι από τον Adrian John Loveridge . Κυκλ o φόρησε το 1981 στο επίσης δυσεύρετο άλπουμ του με τίτλο “ Square One ”. Ελάχιστες πληροφορίες μπόρεσα να βρω για αυτόν τον καλλιτέχνη, μόνο ότι γενήθηκε στο Lyme Regis της Αγγλίας γύρω στο 1950 και ζούσε στη Νέα Υόρκη το διάστημα που ηχογράφησε το album . Κάποιος από τη γενέτειρά του ενημέρωσε μέσω ενός σχολίου του στο youtube , ότι ο Loveridge απεβίωσε προ δεκαετίας. Το ίδιο άτομο ανέφερε ότι ο Loveridge είχε γράψει πολύ υλικό, αλλά η μόνη πραγματική του επιτυχία ήταν όταν έγραψε δυο τραγούδια για ένα άλμπουμ της Laura Branigan . Τέλος αναφέρω ότι το πρωτότυπο τραγούδι γράφτηκε το 1979 από ένα συγκρότημα ονόματι Thieves , για το οποίο επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία. Lyrics: 400 dragons it's gonna be rough six million soldiers of fortune I'd fight them all for a night in your love... 400 dragons and if that ain't enough send ten million Venus invaders I'd ...
Χθες και με καθυστερηση αρκετων μηνων ειναι η αληθεια, ειδα την ταινια του Ακι Καουρισμακι, Le Havre. Πολυ καλη ταινια, αλλα η χαρα ηταν διπλη γιατι ανακαλυψα ενα κομματι-διαμαντι απο το 1965. Το κομματι ειναι απο τους The Renegades και λεγεται Matelot, που σημαινει ναυτης χαμηλης βαθμιδας.
Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
“Η Βασίλισσα της avant-garde pop” - Esquire “Queen of the Revolution” – Madame Figaro “Stunningly emotive vocals... atmospheric soundscapes” - Rolling Stone India “Ilia has perfected a performative style like no other in the music industry…she gradually shed her layers as she shuffled into a hypnotic and futuristic goth-pop that took a mystical turn with the use of the traditional organ of santour, creating a perfectly orchestrated musical chaos.” Maro Angelopoulou – Europavox Η IOTA PHI μετά την συνεργασία της με το εμβληματικό γκρουπ των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στο κομμάτι Ίριδα", κυκλοφορεί το πρώτο single από τον επερχόμενο της δίσκο. Σε σύνθεση και παραγωγή της ίδιας, με σταθερό συνεργάτη τον Μιχάλη Δέλτα, το ΜΑΖΙ είναι ένα αναπάντεχο και τολμηρό κράμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Στοιχεία ρεμπέτικου, ντραμς 808, ηλεκτρονικός πειραματισμός και tribal στοιχεία συνθέτουν το ηχοτόπιο του ΜΑΖΙ. Ένα love story ή μια ιστορία για τις ψυχές των ανθρώπων. Την κυκλοφορία του πρώτου της δι...
H Ikira Baru είναι μια κολομβιανή τραγουδίστρια. Είναι από την Μπαρανκίγια, στην Καραϊβική ακτή της Κολομβίας - την ίδια πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η Shakira. Οι άνθρωποι στην Μπαρανκίγια είναι φιλόξενοι, αγαπούν τη διασκέδαση και τη μόδα και είναι μεγάλοι λάτρεις της μουσικής. Αυτή η ατμόσφαιρα άφησε το στίγμα στην Ikira από νωρίς στη ζωή της. Άρχισε να παίρνει μαθήματα τραγουδιού στην ηλικία των 5. Είχε διάφορους δασκάλους στο τραγούδι στην Κολομβία, την Αργεντινή και την Αυστραλία.
Ο «Σταυρός του Νότου» ξεκίνησε με τις χειρότερες προοπτικές για τον Θάνο Μικρούτσικο, ο οποίος είχε κάνει μεγάλη αίσθηση στο κοινό μετά τη μεταπολίτευση με τους πρώτους του δίσκους (όπως τα «Τραγούδια της λευτεριάς» [1978] και η «Μουσική πράξη στον Μπέρτολτ Μπρέχτ» [1978]) και είχε αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές για τη δουλειά του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου