The Waterboys - Red Army blues (1984)

Το Red Army blues είναι ένα τραγούδι των Waterboys που, εμπνευσμένο από την ιστορία του Β' Παγκοσμίου πολέμου, έγραψε τη δική του ιστορία πίσω στα 1984. Κατά τη γνώμη μου, το κορυφαίο τραγούδι του γκρουπ και η εντυπωσιακότερη ερμηνευτική στιγμή του τραγουδιστή τους Mike Scott. Ο Scott εμπνέεται τους στίχους από το βιβλίο «Το ημερολόγιο του Βικέντι Αγκόρωφ» που αφορά τις εμπειρίες ενός νεαρού Ρώσου στρατιώτη από τον πόλεμο, και τη μουσική από ένα παραδοσιακό ρωσικό τραγούδι που «μυρίζει» στέπα...


Έτσι, δημιουργεί ένα πραγματικά κορυφαίο 8λεπτο έπος που με καθήλωσε με την πρώτη ακρόασή του χωρίς να χάσει κάτι από τη μαγεία του μέσα στα χρόνια.

Στιχοι

When I left my home and my family 

my mother said to me 

"Son, it's how many Germans you kill that counts 

Go set your country free" 

So I packed my bags and I brushed my cap 

and I walked out into the world 

Seventeen years old, 

never kissed a girl 

I took the train to Voronezh 

- that was as far as it would go 

Exchanged my sacks for a uniform, 

bit my lip against the snow 

I prayed for Mother Russia 

in the summer of '43 

and as we drove the Germans back 

I really believed God was listening to me 

Then we howled into Berlin, 

tore the smoking buildings down, 

raised the Red Flag high, 

burnt the Reichstag brown 

I saw my first American 

- he looked a lot like me 

He had the same kind of farmer's face, 

said he came from some place called Hazard, Tennessee 

When the war was over 

my discharge papers came 

Me and twenty hundred others 

went to Stettiner for the train 

"Kiev!" said the Commissar 

"from there your own way home" 

But I never got to Kiev 

We never came back home 

The train went north to the taiga 

We were stripped and marched in file 

up the Great Siberian road 

for miles and miles and miles and miles 

Dressed in stripes and tatters 

in a Gulag left to die 

all because Comrade Stalin feared 

that we'd become too westernized ! 

I used to love my country 

I used to feel so young 

I used to believe that life 

was the best song ever sung 

I would have died for my country 

back in 1945 

but now only one things remains 

- the brute will to survive 

Καθώς αφηγείται την ιστορία, με την καταπληκτική φωνή του να ακολουθεί βήμα - βήμα τις συναισθηματικές εντάσεις του ήρωα , ο Scott ταυτίζεται ουσιαστικά με το νεαρό Βικέντι, ενώ τα υπόλοιπα μέλη δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, χτίζοντας ένα αλησμόνητο ήχο. Εκτός από τα φωνητικά, o Scott εδώ παίζει κιθάρες, μπάσο και πιάνο, ακολουθούμενος από τον απίθανο Anthony Thistlethwaite στο σαξόφωνο και τον Kevin Wilkinson στα ντραμς ενώ η Ingrind Sroeder συμμετέχει στo χορωδιακό μέρος. Σαξόφωνο και κιθάρα είναι υπεύθυνα και για το συγκλονιστικό, «απογειωτικό» - χωρίς λόγια - ρεφρέν. Τραγούδι που οδηγεί μέσα από επαναλαμβανόμενες κορυφώσεις την ιστορία και οδηγείται απ' αυτήν.

Α΄ "17 years old, never kissed a girl..." ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Η έναρξη της επίθεσης των Γερμανών στην - τότε - Σοβιετική Ένωση στα 1941 και για το νεαρό μόλις 17χρονο αμούστακο στρατιώτη, το πρώτο του ταξίδι στον κόσμο είναι και το ταξίδι προς τον πόλεμο. Και τι πόλεμο!! Η φράση: «το ζήτημα δεν είναι πόσους Γερμανούς θα σκοτώσεις μα πόσους ανθρώπους θα ελευθερώσεις» τα λέει όλα.

Β΄ "bit my lip against the snow/ ... mother Russia..." Ο ΑΓΩΝΑΣ
Η ένταξη στη μονάδα, οι κακουχίες, ο φοβερός ρωσικός (και για τους ίδιους τους Ρώσους) χειμώνας, η κρίσιμη φάση του πολέμου στη μεγάλη καμπή του 1943, - η φοβερή μάχη τεθωρακισμένων του Κουρσκ - που θεωρείται ότι άλλαξε τις τύχες του πολέμου και σήμανε την αρχή της μεγάλης ρωσικής αντεπίθεσης. Το παραδοσιακό θρησκευτικό συναίσθημα αποτυπώνεται εδώ με την εναγώνια προσευχή για τη σωτηρία της μητέρας Ρωσίας και με την προσδοκία της τελικής νίκης η φωνή υψώνεται περήφανη, σε ένα τόνο θριαμβικό.

Γ΄ "raised the red flag high..." Η ΝΙΚΗ
Η μεγάλη αντεπίθεση του κόκκινου στρατού (1943-45) απελευθέρωσε όλη την Ανατολική Ευρώπη και οδήγησε στο Βερολίνο με την κόκκινη σημαία να κυματίζει στο καπνισμένο Ράιχσταγκ. Εδώ ο νεαρός Ρώσος στρατιώτης, βετεράνος πια, συναντά τους Αμερικανούς που ολοκλήρωναν την προέλασή τους από τα Δυτικά. Δύο τόσο ξένοι στρατοί - τόσο διαφορετικοί και τόσο όμοιοι ταυτόχρονα - συναντώνται νικητές στο ερειπωμένο Βερολίνο, πολύ μακριά από τις εστίες τους.


Δ΄ "we never came back home..." Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ
Το μεγάλο λάθος του Βικέντι και των συντρόφων του στρατιωτών: έφτασαν πολύ μακριά ... Δεν υπάρχει επιστροφή για αυτούς τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που κατηγορήθηκαν από τον Στάλιν για «δυτικοποίηση», ότι δηλαδή, στην προέλασή τους και με τη συνάντηση με τους δυτικούς συμμάχους δελεάστηκαν από τις συνήθειές τους και τις καπιταλιστικές αντιλήψεις. Άρα αποτελούσαν κίνδυνο για τον «αγνό» κομματικό - κρατικό μηχανισμό. Υπό αυτές τις συνθήκες η επιστροφή στο σπίτι γίνεται ένα απατηλό όνειρο. Μόνη λύση: η πορεία προς τα Γκουλάγκ, τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στα βάθη της Σιβηρίας, όπου οδηγεί ο υπερσιβηρικός μέσα από την Τάιγκα, το απέραντο ρωσικό δάσος, για μίλια, μίλια, μίλια ... η φωνή του Scott εδώ χάνεται στη απεραντοσύνη...

Ε΄ "I used to feel so young..." Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ (;)
Η πικρή εξομολόγηση του στρατιώτη που, από θριαμβευτής κατέληξε αιχμάλωτος μέσα στην ίδια του τη χώρα, σε ένα παιγνίδι επιβίωσης κάπου στη Σιβηρία Ζωντανός από την κόλαση του πολέμου, τραγικός ήρωας - survivor, χωρίς αύριο, θύμα, κι αυτός, του σταλινισμού, σ' ένα απίστευτο «γύρισμα» μιας αυταρχικής εξουσίας.
«Μακάρι να είχα πεθάνει πίσω στο 1945», στην κορύφωση της νίκης - χωρίς την ανταμοιβή.

Επικό - αριστουργηματικό ροκ της στέπας από ένα ιρλανδο - σκωτσέζικο γκρουπ.

Red army blues - LP "A pagan place" - The waterboys / 1984