Grizzly Bear - Shields (2012)

Daniel Rossen: «Για αρκετό καιρό, έπαιζα τα κομμάτια που έγραφα μόνο σε φίλους και γνωστούς. Τύχαινε βέβαια να ζω με τον Chris Taylor κατά το δεύτερο έτος μου στο κολλέγιο, οπότε τ’ άκουγε κι αυτός. Ο Chris μπήκε στην μπάντα πρώτος. Κι εκείνος μου ‘πε να τους συναντήσω ώστε να κάνουμε τα πρώτα δοκιμαστικά.
Μπαίνοντας στο group, κάναμε τρεις-τέσσερις πρόβες, δουλέψαμε όσα έγραφα, και μια εβδομάδα αργότερα φύγαμε για περιοδεία ενός ή δύο μηνών. Ήξερα τότε καλά τον Chris [ Taylor ]  και τον Chris [ Bear ], αλλά δεν γνώριζα καθόλου τον Ed [Droste]. Ήταν εξαιρετικά παράξενο να γνωρίζεις σιγά σιγά έναν άγνωστο ξοδεύοντας μέρες μαζί του στο ίδιο αυτοκίνητο...»

...Και δέκα περίπου χρόνια μετά οι Grizzly Bear, όνομα που εμπνεύστηκε o Ed Droste απ’ το παρατσούκλι ενός πρώην συντρόφου του, o Daniel Rossen, μουσικός και κύριος ενορχηστρωτής της μπάντας, βλέπει τον τέταρτο δίσκο των Grizzly ως έναν απ’ τους «πολυαναμενόμενους δίσκους» του 2012-2013. To Shields [2012] κυκλοφόρησε στις 18 Σεπτεμβρίου, ενώ τα Single που προηγήθηκαν, «Sleeping Ute» και «Yet Again», μύριζαν λίγη περισσότερη περιπέτεια, περισσότερο ντόρο, περισσότερη φασαρία απ’ την υπέροχη chamber pop / alt. Rock που έφτιαχνε η μπάντα ως και το Veckatimest [2009].

Δεν υπάρχει πια αμφιβολία ότι οι Grizzly Bear δημιουργούν υπέροχη μουσική. Ο αιθέριος ήχος και η συνολική ενδοσκοπικότητα στο εκπληκτικό Yellow House [2006], η νεόφερτη τότε Chamber Pop που είδαμε να τελειοποιείται στο Veckatimest [2009], αλλά και οι έντονοι πειραματισμοί των υπόλοιπων και μικρότερων σε διάρκεια δίσκων των Grizzly Bear, δίνουν την θέση τους στο baroque και την λεπτομέρεια στη παραγωγή που χαρακτηρίζει το τέτατρο Album τους, “Shields”.

Τα μουσικά genres φαίνονται άχρηστα εάν θέλει κανείς να περιγράψει το περιεχόμενο του “Shields” που μπορεί ταυτόχρονα να θυμίζει την εσωτερικότητα της Chamber Pop, την ευαισθησία της Folk, την ονειρικότητα της Psychedelic Rock, την νοσταλγικότητα της μουσικής των 50s ή 60s, αλλά και, ορισμένες φορές,  την ωμή δυναμικότητα της Rock. Τα περισσότερα κομμάτια στον δίσκο είναι “χτιστά”, αφού τα επίπεδά τους αναπτύσσονται συνεχώς κατά την ακρόαση, ενώ σε γενικές γραμμές, στο Shields θα συναντήσει κανείς μουσική που μπορεί να στείλει τους Grizzly Bear σε σειρά συναυλιών ανά τον κόσμο, έχοντας τις ίδιες πιθανότητες headlining με την Feist τους Arcade Fire ή τους The National.

Οι Grizzly με το Shields απομακρύνονται απ’ τον ονειρικό ήχο που δημιούργησαν με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. «Πρόκειται για ένα πολύ περισσότερο λεκτικό Album», σημειώνει ο Ed Droste. «Δόθηκε ιδιαίτερη βάση στους στίχους αυτή τη φορά». Τα πολλαπλά φωνητικά που λάνσαραν οι Grizzly σ’ αυτά τα δέκα χρόνια παρουσίας, δίνουν τώρα την θέση τους στην δυναμική μοναχικότητα μιας και μόνο κεντρικής φωνής, με τον Ed και τον Daniel μάλιστα, ν’ αλλάζουν συχνά θέσεις στην μέση του εκάστοτε κομματιού. Αφαιρετικές jazz μελωδίες, εναλλασόμενα μουσικά μέτρα και δομήσεις κομματιών φτιαγμένες έτσι ώστε να καθοδηγούνται προς πάσα κατεύθυνση που προστάζει η βασική μελωδία, είναι τα κυριότερα στοιχεία του «Shields».

Τα τέσσερα μέλη των Grizzly Bear, πέρασαν αρκετά μεγάλο διάστημα χωριστά. Ο Chris Taylor μέσα στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν απ’ το Veckatimest στο νέο Album, έφτιαξε και έκανε μάλιστα αρκετά γνωστό το δεύτερό του project, τους CANT. Ομοίως, ο Daniel Rossen απέσπασε θετικότατες κριτικές στο Solo EP «Silent Hour/Golden Mile» [Warp], ενώ την ίδια στιγμή ο Chris Bear ηχογραφούσε δική του μουσική. Αντιθέτως, ο Ed Droste παντρεύτηκε και «πήγε για μήνα του μέλιτος που κράτησε 2-3 χρόνια», όπως ο ίδιος δηλώνει.

Μετά την «αποτυχημένη προσπάθεια» δημιουργίας ενός νέου Album τον Ιούνιο του 2011 σε μια έρημο του Texas, η μπάντα ξαναμαζεύτηκε στις αρχές του 2012 στο πατρικό σπίτι του Droste, το γνωστό Yellow House, όνομα που δόθηκε και στον δεύτερο δίσκο των Grizzly. Όπως περιγράφει και ο Ed Droste, ο ίδιος και ο Daniel Rossen αποφάσισαν: «Ας δοκιμάσουμε να γράψουμε απ’ την αρχή... Δεν είχαμε δοκιμάσει κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Δεν είχαμε καθήσει μαζί να γράψουμε απ’ το τίποτα κομμάτια για έναν νέο δίσκο. Μερικά λοιπόν ήρθαν έτσι, ενώ άλλα ξεκίνησαν με τον Daniel να μου λέει απλά “πήγαινε παίξε κάτι στο πιάνο”». Έτσι ακριβώς δημιουργήθηκε και το Sun In Your Eyes, αυτό το εξαιρετικό επτάλεπτο φινάλε του Shields...

«Υπάρχει μια έντονη επιθυμία να ‘σαι αυτόνομος, να μην χρειάζεσαι κάποιον δηλαδή, ωστόσο υπάρχει κι αυτός ο έντονος φόβος του να ‘σαι μόνος. Οι στίχοι, ως επί των πλείστων, έχουν να κάνουν μ’ αυτό ακριβώς. Πρόκειται για έναν δίσκο φορτισμένο με σκέψεις σαν κι αυτές που όλοι μας αντιμετωπίζουμε σε διάφορες μορφές σήμερα», σημειώνει ο Ed Droste, κλίμα που χωρίς αμφιβολία διακρίνεται έντονα ακούγοντας το Shields. Αυτό βέβαια, μπορεί να ίσχυε και παλιότερα, όπως στο κλείσιμο του Yellow House [2006], το «Colorado», με το ερωτικά αναπάντητο και μετέωρο ερώτημα «What now? What now? What now?», αλλά σίγουρα όχι στον ίδιο βαθμό με το τωρινό δίσκο, Shields. Εδώ, εάν το «Sleeping Ute» είναι η αρχή μιας απομόνωσης απ’ τους άλλους, το Sun In Your Eyes, τελειώνει την διαδικασία μ’ έναν αποχαιρετιστήριο κι αποφασιστικό ασπασμό: «So long, I’m never coming back».

Παρά την εύκολη παραγωγή και τον φορμαλισμό της, το Shields εμπνέει μια όμορφη αίσθηση ανησυχίας που αυξάνει όσο πλησιάζει κανείς στο φινάλε του δίσκου. Κατανοεί κανείς ότι ο ο δίσκος δεν έχει καμία σχέση με το «αίσιο τέλος», με την αισιοδοξία που λανσάρεται σήμερα ως κάτι το εκ των πραγμάτων θετικό. Αντιθέτως, οι Grizzly στο Shields απαιτούν συγκέντρωση, καθαρή ακρόαση, προσοχή. Και τα καταφέρνουν μάλιστα αρκετά καλά σε μια εποχή «υψηλών ταχυτήτων», υπερκατανάλωσης και άκρατης ανυπομονησίας...