Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη
Λήψη συνδέσμου
Facebook
X
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές
Television Personalities - Live at Chocolat Art (1984)
Οι Television Personalities είναι αναμφισβήτητα ένα από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα των τελευταίων είκοσι χρόνων και αναμφίβολα η μπάντα που έχει γράψει τους ομορφότερους και πιο δυνατούς στίχους στην μουσική ιστορία με τον Dan Tracey – ηγέτη της μπάντας να θεωρείται δικαίως από τους σημαντικότερους ποιητές των τελευταίων 30 χρόνων. Αν και ποτέ δεν έκαναν την μεγάλη επιτυχία που θα τους ανέβαζε στα charts – κάτι που ειλικρινά ποτέ δεν τους ενδιέφερε – κατάφεραν εν τούτοις να επηρεάσουν πλήθος μεταγενέστερων καλλιτεχνών συντηρώντας έτσι τον underground μύθο τους. Μεγάλοι θαυμαστές δηλώνουν οι Joe Strummer – The Clash, Paul Heaton η ψυχή των Housemartins και Beautiful South (με εμφανέστατες μουσικές επιρροές), Bob Stanley – Saint Etienne, Kid Loco, Jimmy Reid - Jesus and Mary Chain, Jarvis Cocker – Pulp, DJ Hell να αναφέρουμε μερικούς. Με τραγούδια που σημάδεψαν την κιθαριστική pop σκηνή έχτισαν αργά αλλά σταθερά τον δικό τους μύθο. If I could write poetry, Silly Girl, Happy all of the time, I know where Syd Barret lives, Part time punks, Magnificent Dreams, Geoffrey Ingram, είναι μόνο μερικά από τα διαμάντια που δεν χάσουν ποτέ την λάμψη τους.
Η ιστορία ξεκινάει από το Chelsea στο Λονδίνο στα μέσα της δεκαετίας του 70’ μέσα στην έκρηξη του punk οι συμμαθητές τότε Dan Treacy, Edward Ball, Joe Foster και John Bennett στον ελεύθερο τους χρόνο αρχίζουν τις πρόβες διασκευάζοντας Who και Pink Floyd. Σαφώς επηρεασμένοι από το punk ηχογραφούν τα κλασσικά πια ’14 Floor’ και ‘Oxford Street’ και ο Dan στέλνει για πλάκα μια κόπια στον διάσημο dj John Peel. Αυτός θα τους λατρέψει και τα υπόλοιπα είναι μία τρελή cult ιστορία. Μαζεύουν έτσι κάποια χρήματα για να μπορέσουν να τυπώσουνε άλλες 867! κόπιες!!!
Το 1978 κυκλοφορούν το θρυλικό ‘Part Time Punks” και γίνονται οι επίσημοι αγαπημένοι του John Peel δημιουργώντας ένα underground αλλά και πολύ πιστό κοινό.
Στην συνέχεια ο Edward Ball εγκαταλείπει τους Personalities για να ακολουθήσει προσωπική καριέρα με τους O’Level, Teenage Film Stars και φυσικά τους πολύ μεγάλους TIMES και εν συνεχεία με τους Boo Radleys.
To 1980 ο Dan κα ο Εd ξανασμίγουν για να ηχογραφήσουν τα εκπληκτικά δύο πρώτα τους άλμπουμ στην ιστορική Rough Trade (And don’t the kids just love it, Mummy you’re not watching me). Εξώφυλλα και art work υψηλής αισθητικής με έντονες 60’ς αναφορές συμπληρώνουν τον μύθο και λόγω και των περιορισμένων αντίτυπων που κυκλοφορούν οι δίσκοι τους είναι περιζήτητοι και οι συλλέκτες πολλές φορές αναγκάζονται να τους πληρώσουν πολύ ακριβά. Τα διαμάντια όμως είναι παντοτινά... H τρίτη τους κυκλοφορία με τον τίτλο THEY COULD HAVE BEEN BIGGER THAN BEATLES αν και ήταν αυτοσαρκαστικός ήταν τόσο αληθινός. Ακολουθεί πλήθος άλλων LP και singles pop κομψοτεχνήματα. Το 1996 κάνουν της τελευταία τους συναυλία και έκτοτε ακολουθεί μία παύση 8 χρόνων όπου κάθε μέλος έκανε τα προσωπικά του projects. O Edward Ball μαζί με τον Alan Mac Gee – ιδιοκτήτη της Creation Records και ηγέτη των Biff Bang Pow, κάνουν παραγωγές σε συγκροτήματα όπως οι Oasis και οι Primal Scream.
Ξανασμίξανε πριν 2 χρόνια με την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου My Dark Places – στην Domino Records, εταιρεία των Franz Ferdinand και των Arctic Monkeys, μια εκπληκτική δουλειά που δικαίως συγκαταλέγεται στα κορυφαία της χρονιάς, δείγμα ότι το ταλέντο και το συναίσθημα παραμένουν ανεξίτηλα στον χρόνο.
Οι Television Personalities το 1984, κυκλοφορήσαν το Chocolat Art, που περιέχει ζωντανά παιγμένα μερικά τραγούδια - διαμάντια της μπάντας. Μπάσο, μία κιθάρα, ντράμς, φωνή και ποιότητα ηχογράφησης που μοιάζει με bootleg. Τόσο απλά, μπορούν να γίνουν αριστουργήματα εάν διατίθεται το χάρισμα.
Η Γεωργία Νταγάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τo Ρέθυμνο Κρήτης. Από την ηλικία των 12 χρόνων ξεκίνησε μαθήματα κρητικής λύρας ενώ παράλληλα ξεκίνησε πιάνο, φωνητική, θεωρία και αρμονία της μουσικής. Από αρκετά μικρή ηλικία ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και έχει συνεργαστεί με πολλούς παραδοσιακούς μουσικούς αλλά και με ερμηνευτές της έντεχνης σκηνής, μια και το ρεπερτόριο της είναι ευρύτερο. Έπειτα από πολλές και αξιόλογες συνεργασίες, με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Γιάννης Σπάθας, ο Γιάννης Κούτρας, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, ο Αντώνης Μίτζελος, ο Γιώργος Ανδρέου και πολλοί άλλοι, δημιούργησε την δική της ηλεκτρική και ακουστική μπάντα η και μόνο μ’ ένα πιάνο, παίζοντας σε όλη την Έλλάδα, σε μαγαζιά και σε καλοκαιρινές συναυλίες.
...let's raise a glass or two, to all the things I've lost on you ...!!! Η όψη της αρχικά σε ξεγελά καθώς με την πρώτη ματιά μοιάζει με 25χρονο αγόρι. Έχει κοντά σγουρά μαλλιά, είναι μικροκαμωμένη και νευρική. Η φωνή της όμως προδίδει αμέσως την ταυτότητα της. Πρόκειται για την 34χρονη Laura Pergolizzi, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομά της, LP. Η LP γεννήθηκε στο Long Island της Νέας Υόρκης και μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 2010.
Οι Άλφα Πέντε ξεκίνησαν ως το project δυο νέων Ελλήνων μουσικών, του Σταύρου (Ohmer) και του Σπύρου (Ναυαγός). Η μουσική τους είναι χιπ χοπ με ελληνικό στίχο και σίγουρα δεν είναι από τα ονόματα εκείνα που είναι πολύ γνωστά στο κοινό. Πήραν το όνομά τους από Το «Α», το οποίο είναι από τη λέξη άρθρο, που είναι το άρθρο 5 του συντάγματος, και λέει ότι «στην ελληνική επικράτεια όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, καταγωγή, θρησκευτικά πιστεύω, κοινωνικό στάτους, κλπ.».
Οι The National Fanfare of Kadebostany είναι... η ορχήστρα της Δημοκρατίας της Kadebostany. Genre: idm / electronica / noise / balkan / experimental / instrumental / πιάνο, τσέλο, ακορντεόν, μπάντζο, σαξόφονο, βιολί, φαγκότο... (ενίοτε ανατολίτικο, ενίοτε πομπώδες και εμβατηριακό, ενίοτε ακατάληπτος θόρυβος) Στην πραγματικότητα πρόκειται για το project του Ελβετού παραγωγού Kadebostan, σε συνεργασία με τους Rational Diet, ένα "ensemble ακουστικής μουσικής δωματίου", με έδρα του το Minsk της Λευκορωσίας.
Ένα υπέροχο, σπάνιο τραγούδι από τον Adrian John Loveridge . Κυκλ o φόρησε το 1981 στο επίσης δυσεύρετο άλπουμ του με τίτλο “ Square One ”. Ελάχιστες πληροφορίες μπόρεσα να βρω για αυτόν τον καλλιτέχνη, μόνο ότι γενήθηκε στο Lyme Regis της Αγγλίας γύρω στο 1950 και ζούσε στη Νέα Υόρκη το διάστημα που ηχογράφησε το album . Κάποιος από τη γενέτειρά του ενημέρωσε μέσω ενός σχολίου του στο youtube , ότι ο Loveridge απεβίωσε προ δεκαετίας. Το ίδιο άτομο ανέφερε ότι ο Loveridge είχε γράψει πολύ υλικό, αλλά η μόνη πραγματική του επιτυχία ήταν όταν έγραψε δυο τραγούδια για ένα άλμπουμ της Laura Branigan . Τέλος αναφέρω ότι το πρωτότυπο τραγούδι γράφτηκε το 1979 από ένα συγκρότημα ονόματι Thieves , για το οποίο επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία. Lyrics: 400 dragons it's gonna be rough six million soldiers of fortune I'd fight them all for a night in your love... 400 dragons and if that ain't enough send ten million Venus invaders I'd
Χθες και με καθυστερηση αρκετων μηνων ειναι η αληθεια, ειδα την ταινια του Ακι Καουρισμακι, Le Havre. Πολυ καλη ταινια, αλλα η χαρα ηταν διπλη γιατι ανακαλυψα ενα κομματι-διαμαντι απο το 1965. Το κομματι ειναι απο τους The Renegades και λεγεται Matelot, που σημαινει ναυτης χαμηλης βαθμιδας.
H Ikira Baru είναι μια κολομβιανή τραγουδίστρια. Είναι από την Μπαρανκίγια, στην Καραϊβική ακτή της Κολομβίας - την ίδια πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η Shakira. Οι άνθρωποι στην Μπαρανκίγια είναι φιλόξενοι, αγαπούν τη διασκέδαση και τη μόδα και είναι μεγάλοι λάτρεις της μουσικής. Αυτή η ατμόσφαιρα άφησε το στίγμα στην Ikira από νωρίς στη ζωή της. Άρχισε να παίρνει μαθήματα τραγουδιού στην ηλικία των 5. Είχε διάφορους δασκάλους στο τραγούδι στην Κολομβία, την Αργεντινή και την Αυστραλία.
Ο «Σταυρός του Νότου» ξεκίνησε με τις χειρότερες προοπτικές για τον Θάνο Μικρούτσικο, ο οποίος είχε κάνει μεγάλη αίσθηση στο κοινό μετά τη μεταπολίτευση με τους πρώτους του δίσκους (όπως τα «Τραγούδια της λευτεριάς» [1978] και η «Μουσική πράξη στον Μπέρτολτ Μπρέχτ» [1978]) και είχε αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές για τη δουλειά του.
“Η Βασίλισσα της avant-garde pop” - Esquire “Queen of the Revolution” – Madame Figaro “Stunningly emotive vocals... atmospheric soundscapes” - Rolling Stone India “Ilia has perfected a performative style like no other in the music industry…she gradually shed her layers as she shuffled into a hypnotic and futuristic goth-pop that took a mystical turn with the use of the traditional organ of santour, creating a perfectly orchestrated musical chaos.” Maro Angelopoulou – Europavox Η IOTA PHI μετά την συνεργασία της με το εμβληματικό γκρουπ των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στο κομμάτι Ίριδα", κυκλοφορεί το πρώτο single από τον επερχόμενο της δίσκο. Σε σύνθεση και παραγωγή της ίδιας, με σταθερό συνεργάτη τον Μιχάλη Δέλτα, το ΜΑΖΙ είναι ένα αναπάντεχο και τολμηρό κράμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Στοιχεία ρεμπέτικου, ντραμς 808, ηλεκτρονικός πειραματισμός και tribal στοιχεία συνθέτουν το ηχοτόπιο του ΜΑΖΙ. Ένα love story ή μια ιστορία για τις ψυχές των ανθρώπων. Την κυκλοφορία του πρώτου της δίσκο
Οι Madrugada ήταν ένα Νορβηγικό ροκ συγκρότημα που δημιουργήθηκε στην πόλη Stokmarknes το 1992. Το συγκρότημα αρχικά αποτελούνταν από τα μέλη Σίβερτ Χόιεμ (φωνητικά), Ρόμπερτ Μπούρας (κιθάρα) και Frode Jacobsen (μπάσο). Οι Madrugada ήταν γνωστοί για τον χαρακτηριστικό νωχελικό και ελαφρά μελαγχολικό τους ήχο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου