Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
Ισως ο μεγαλύτερος σαξοφωνίστας όλων των εποχών...!!! Ο ίδιος είπε κάποτε για τον εαυτό του: "H ζωή μου είναι μουσική και, με κάποιον ακαθόριστο, μυστηριώδη και υποσυνείδητο τρόπο, οδηγείται από ένα τεντωμένο εσωτερικό ελατήριο, το οποίο με κάνει να φτάνω σχεδόν μαγικά στην τελειότητα στη μουσική, συχνά, -στην πραγματικότητα σχεδόν πάντα- με κόστος οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου".
Ο Stanley Getz (2 Φεβρουαρίου, 1927 - 6 Ιουνίου 1991) ήταν Αμερικανός σαξοφωνίστας γνωστός και σαν "The Sound" λόγω του ζεστού λυρικού ύφους του. Είχε σαν πρότυπο τον Lester Young και ήρθε στο προσκήνιο στα τέλη της δεκαετίας του 1940 συμμετέχοντας στο σχήμα "Woody Herman's Big Band". Ο κριτικός Scott Yanow τον περιγράφει σαν τον κορυφαίο τενόρο σαξοφωνίστα όλων των εποχών. Έπαιζε bebop, cool jazz και third stream (μια μουσική με αναφορές σε τζαζ και κλασική), αλλά έγινε ευρύτερα γνωστός γνωρίζοντας στο κοινό τη bossa nova με κορυφαία στιγμή το παγκόσμιο hit single "The Girl From Ipanema" (1964).
Τα πρώτα χρόνια
Ο Getz γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1927, στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια . Οι γονείς του ήταν Εβραίοι της Ουκρανίας, οι οποίοι μετανάστευσαν από το Κίεβο το 1903. Η οικογένεια αργότερα μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για καλύτερες ευκαιρίες απασχόλησης. Ο Getz εργάστηκε σκληρά στο σχολείο και τερμάτισε έκτος στην τάξη κοντά στην κορυφή της κατηγορίας του. Έδειξε από νωρίς μεγάλο ενδιαφέρον στα μουσικά όργανα, και ένιωσε την ανάγκη να παίξει κάθε όργανο. Έπαιξε αρκετά από αυτά πριν ο πατέρας του του αγοράσει το πρώτο του σαξόφωνο στην ηλικία των 13. Ακόμα κι αν ο πατέρας του του πήρε επίσης ένα κλαρινέτο, ο Getz αμέσως αγάπησε το σαξόφωνο και άρχισε να ασκείτε οκτώ ώρες την ημέρα.
Σπούδασε στο James Monroe High School (Νέα Υόρκη), στο Μπρονξ. Το 1941, έγινε δεκτός στην All City High School Ορχήστρα της Νέας Υόρκης. Αυτό του έδωσε την ευκαιρία να λάβει ιδιωτικό, δωρεάν μάθημα από την Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης του Simon Kovar , στο φαγκότο. Επίσης, συνέχισε να παίζει το σαξόφωνο. Τελικά παράτησε το σχολείο για να συνεχίσει την καριέρα του, αλλά αργότερα επανήλθε πίσω στην τάξη από τους υπαλλήλους σκασιαρχείου του συστήματος του σχολείου.
Το 1943 στην ηλικία των 16, έγινε δεκτός στην Jack Teagarden 's μπάντα. Ο Getz, επίσης, έπαιξε μαζί με Nat King Cole και Lionel Hampton . Μετά έπαιξε με Stan Kenton , Jimmy Dorsey , και Benny Goodman. Ηταν σολίστ με Woody Herman (1947-1949) στο "The Second Herd", και κέρδισε την πρώτη μεγάλη προσοχή ως ένας από τους σαξοφωνίστες της μπάντας, οι οποίοι ήταν γνωστοί συλλογικά ως " Το Four Brothers », οι άλλοι είναι οι Serge Chaloff , Zoot Sims και Herbie Steward. Με τον Herman είχε μια επιτυχία με το "Early Autumn" και μετά το "The Second Herd" ήταν σε θέση να ξεκινήσει σόλο καριέρα. Αυτός θα είναι ο ηγέτης σε όλες σχεδόν τις ηχογραφήσεις του μετά το 1950.
Καριέρα
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 έως τα τέλη της παραμονής του στη Σκανδιναβία, ο Getz έγινε δημοφιλής παίζοντας cool jazz μαζί με Horace Silver , Johnny Smith , Oscar Peterson , και πολλούς άλλους. Τα πρώτα δύο κουιντέτα του ήταν αξιοσημείωτα για το προσωπικό τους, συμπεριλαμβανομένων των Charlie Parker 's rhythm section των drummer Roy Haynes , τον πιανίστα Al Haig και τον μπασίστα Tommy Potter . Το 1953 μια συνεργασία Dizzy Gillespie / Stan Getz Sextet είχε σαν μέλη τους Gillespie, Getz, Oscar Peterson , Herb Ellis , Ray Brown και Max Roach .
Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ από την Ευρώπη το 1961, ο Getz έγινε το κεντρικό πρόσωπο στην εισαγωγή της bossa nova στο αμερικανικό κοινό. Teaming με τον κιθαρίστα Charlie Byrd , ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από μια περιοδεία με το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ στη Βραζιλία, ηχογράφησαν το album "Jazz Samba" το 1962 και γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Ο τίτλος ήταν εμπνευσμένος από το "One Note Samba " του Antonio Carlos Jobim.
O Getz κέρδισε το Grammy για την καλύτερη απόδοση τζαζ του 1963 για το "Desafinado", από το ίδιο album. Πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα, και του απονεμήθηκε ο χρυσός δίσκος . Ως συνέχεια, ο Getz ηχογράφησε το album, "Jazz Samba Encore!", (αγαπημένο του γράφοντος με έναν από τους δημιουργούς της bossa nova, το Βραζιλιάνο κιθαρίστα Luiz Bonfá . Το album αυτό επίσης πουλάει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα το 1964, δίνοντας στον Getz το δεύτερο χρυσό του δίσκο.
Έπειτα ηχογράφησε το άλμπουμ Getz / Gilberto , το 1963, με τον Tom Jobim , João Gilberto και τη σύζυγός του, Astrud Gilberto . Το "The Girl from Ipanema" κέρδισε ένα βραβείο Grammy. Το κομμάτι έγινε ένα από τα πιο γνωστά latin jazz κομμάτια. Οι Getz / Gilberto κέρδισαν δύο βραβεία Grammy (Best Album και Best Single). Ένα live άλμπουμ, Getz / Gilberto Vol. 2, ακολούθησε, όπως και το Getz Au Go Go (1964), μια ζωντανή ηχογράφηση στο Cafe Au Go Go.
Μια ερωτική σχέση μεταξύ Getz και Astrud Gilberto έβαλε τέλος στη μουσική συνεργασία του μαζί της και με τον σύζυγό της, και άρχισε να ξεφεύγει από την bossa nova και να ασχολείται με την cool jazz. Αν και εξακολουθεί να εργάζεται με τις Gilbertos, ηχογράφησε το album "Nobody Else but Me" 1964), με ένα νέο κουαρτέτο που συμπεριλάμβανε τον βιμπραφωνίστα Gary Burton (Verve Records), και επιθυμούσε να συνεχίσει την ενασχόληση του Getz με τη bossa nova, ώστε να την απελευθερώσει ακόμα περισσότερο αλλά εκείνος αρνήθηκε. Αυτό συνέβη 30 χρόνια αργότερα, που ο Getz είχε πια πεθάνει.
Το 1972, ο Getz ηχογράφησε με τους Chick Corea , Tony Williams και Stanley Clarke , και σε αυτή την περίοδο πειραματίστηκε με τη χρήση Echoplex στο σαξόφωνο του.
Είχε μια συμμετοχή στην ταινία Ο εξολοθρευτής (1980).
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 Getz εργαζόταν κανονικά στο Σαν Φρανσίσκο στη περιοχή του Κόλπου και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ ως καλλιτέχνης-in-residence στο Εργαστήρι Jazz Στάνφορντ μέχρι το 1988. Το 1986, εγκαταστάθηκε στο Down Beat Hall Jazz του Fame . Κατά τη διάρκεια του 1988, ο Getz συνεργάστηκε με τους Huey Lewis and The News για το "Small World" album. Έπαιξε το εκτεταμένο σόλο για το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο έγινε μια μικρή μόνο επιτυχία.
Το τενόρο σαξόφωνο της επιλογής του ήταν το Selmer Mark VI .
Προσωπική ζωή
Ο Getz παντρεύτηκε την Beverly Byrne, μια τραγουδίστρια των Gene Krupa Band, στις 7 Νοεμβρίου του 1946 και απέκτησαν τρία παιδιά μαζί.
Ενεπλάκη με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, ενώ ήταν έφηβος ακόμα. Το 1954, συνελήφθη για την απόπειρα να ληστέψει ένα φαρμακείο για να πάρει μια δόση μορφίνης. Ενώ βρισκόταν σε περιορισμό στην πτέρυγα των φυλακών της Κομητείας του Λος Άντζελες-USC Medical Center, η Μπέβερλι γέννησε το τρίτο τους παιδί. Ο Getz προσπάθησε να διαφύγει τον εθισμό στα ναρκωτικά , με τη μετακίνηση στην Κοπεγχάγη, στη Δανία.
Στις 3 Νοεμβρίου του 1956, παντρεύτηκε την Monika Silfverskiöld, κόρη της Σουηδού γιατρού και πρώην ολυμπιονίκη Nils Silfverskiöld , και είχε δύο παιδιά μαζί της, Pamela και Nicolaus. Το ζευγάρι χώρισε το 1989.
Ο Zoot Sims , ο οποίος γνώριζε τον Getz από την εποχή της συνεργασίας του με τον με Herman, τον χαρακτήρισε κάποτε ως «ένα ωραίο μάτσο παιδιά», ως συνέπεια της συμπεριφοράς του που περιλάμβανε ένα ευρύ φάσμα.
Ο Getz πέθανε από καρκίνο του ήπατος στις 6 Ιούνη του 1991. Το σώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες σκορπίστηκαν στη θάλασσα, ανοικτά των ακτών της Μαρίνα Ντελ Ρέι, στην Καλιφόρνια.
Grammy Award for Best Jazz Performance, Soloist or Small Group (Instrumental) "Desafinado," Stan Getz. 1962
Grammy Award for Record of the Year, "The Girl From Ipanema," 1964
Grammy Award for Album of the Year, Getz/Gilberto, Stan Getz and João Gilberto (Verve) 1964
Grammy Award for Best Instrumental Jazz Performance, Small Group or Soloist With Small Group, Getz/Gilberto, Stan Getz 1964
Grammy Award for Best Jazz Solo Performance, "I Remember You" Stan Getz 1991
Η Γεωργία Νταγάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τo Ρέθυμνο Κρήτης. Από την ηλικία των 12 χρόνων ξεκίνησε μαθήματα κρητικής λύρας ενώ παράλληλα ξεκίνησε πιάνο, φωνητική, θεωρία και αρμονία της μουσικής. Από αρκετά μικρή ηλικία ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και έχει συνεργαστεί με πολλούς παραδοσιακούς μουσικούς αλλά και με ερμηνευτές της έντεχνης σκηνής, μια και το ρεπερτόριο της είναι ευρύτερο. Έπειτα από πολλές και αξιόλογες συνεργασίες, με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Γιάννης Σπάθας, ο Γιάννης Κούτρας, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, ο Αντώνης Μίτζελος, ο Γιώργος Ανδρέου και πολλοί άλλοι, δημιούργησε την δική της ηλεκτρική και ακουστική μπάντα η και μόνο μ’ ένα πιάνο, παίζοντας σε όλη την Έλλάδα, σε μαγαζιά και σε καλοκαιρινές συναυλίες.
...let's raise a glass or two, to all the things I've lost on you ...!!! Η όψη της αρχικά σε ξεγελά καθώς με την πρώτη ματιά μοιάζει με 25χρονο αγόρι. Έχει κοντά σγουρά μαλλιά, είναι μικροκαμωμένη και νευρική. Η φωνή της όμως προδίδει αμέσως την ταυτότητα της. Πρόκειται για την 34χρονη Laura Pergolizzi, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομά της, LP. Η LP γεννήθηκε στο Long Island της Νέας Υόρκης και μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 2010.
Οι Άλφα Πέντε ξεκίνησαν ως το project δυο νέων Ελλήνων μουσικών, του Σταύρου (Ohmer) και του Σπύρου (Ναυαγός). Η μουσική τους είναι χιπ χοπ με ελληνικό στίχο και σίγουρα δεν είναι από τα ονόματα εκείνα που είναι πολύ γνωστά στο κοινό. Πήραν το όνομά τους από Το «Α», το οποίο είναι από τη λέξη άρθρο, που είναι το άρθρο 5 του συντάγματος, και λέει ότι «στην ελληνική επικράτεια όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, καταγωγή, θρησκευτικά πιστεύω, κοινωνικό στάτους, κλπ.».
Οι The National Fanfare of Kadebostany είναι... η ορχήστρα της Δημοκρατίας της Kadebostany. Genre: idm / electronica / noise / balkan / experimental / instrumental / πιάνο, τσέλο, ακορντεόν, μπάντζο, σαξόφονο, βιολί, φαγκότο... (ενίοτε ανατολίτικο, ενίοτε πομπώδες και εμβατηριακό, ενίοτε ακατάληπτος θόρυβος) Στην πραγματικότητα πρόκειται για το project του Ελβετού παραγωγού Kadebostan, σε συνεργασία με τους Rational Diet, ένα "ensemble ακουστικής μουσικής δωματίου", με έδρα του το Minsk της Λευκορωσίας.
Ένα υπέροχο, σπάνιο τραγούδι από τον Adrian John Loveridge . Κυκλ o φόρησε το 1981 στο επίσης δυσεύρετο άλπουμ του με τίτλο “ Square One ”. Ελάχιστες πληροφορίες μπόρεσα να βρω για αυτόν τον καλλιτέχνη, μόνο ότι γενήθηκε στο Lyme Regis της Αγγλίας γύρω στο 1950 και ζούσε στη Νέα Υόρκη το διάστημα που ηχογράφησε το album . Κάποιος από τη γενέτειρά του ενημέρωσε μέσω ενός σχολίου του στο youtube , ότι ο Loveridge απεβίωσε προ δεκαετίας. Το ίδιο άτομο ανέφερε ότι ο Loveridge είχε γράψει πολύ υλικό, αλλά η μόνη πραγματική του επιτυχία ήταν όταν έγραψε δυο τραγούδια για ένα άλμπουμ της Laura Branigan . Τέλος αναφέρω ότι το πρωτότυπο τραγούδι γράφτηκε το 1979 από ένα συγκρότημα ονόματι Thieves , για το οποίο επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία. Lyrics: 400 dragons it's gonna be rough six million soldiers of fortune I'd fight them all for a night in your love... 400 dragons and if that ain't enough send ten million Venus invaders I'd ...
Χθες και με καθυστερηση αρκετων μηνων ειναι η αληθεια, ειδα την ταινια του Ακι Καουρισμακι, Le Havre. Πολυ καλη ταινια, αλλα η χαρα ηταν διπλη γιατι ανακαλυψα ενα κομματι-διαμαντι απο το 1965. Το κομματι ειναι απο τους The Renegades και λεγεται Matelot, που σημαινει ναυτης χαμηλης βαθμιδας.
Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
“Η Βασίλισσα της avant-garde pop” - Esquire “Queen of the Revolution” – Madame Figaro “Stunningly emotive vocals... atmospheric soundscapes” - Rolling Stone India “Ilia has perfected a performative style like no other in the music industry…she gradually shed her layers as she shuffled into a hypnotic and futuristic goth-pop that took a mystical turn with the use of the traditional organ of santour, creating a perfectly orchestrated musical chaos.” Maro Angelopoulou – Europavox Η IOTA PHI μετά την συνεργασία της με το εμβληματικό γκρουπ των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στο κομμάτι Ίριδα", κυκλοφορεί το πρώτο single από τον επερχόμενο της δίσκο. Σε σύνθεση και παραγωγή της ίδιας, με σταθερό συνεργάτη τον Μιχάλη Δέλτα, το ΜΑΖΙ είναι ένα αναπάντεχο και τολμηρό κράμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Στοιχεία ρεμπέτικου, ντραμς 808, ηλεκτρονικός πειραματισμός και tribal στοιχεία συνθέτουν το ηχοτόπιο του ΜΑΖΙ. Ένα love story ή μια ιστορία για τις ψυχές των ανθρώπων. Την κυκλοφορία του πρώτου της δι...
H Ikira Baru είναι μια κολομβιανή τραγουδίστρια. Είναι από την Μπαρανκίγια, στην Καραϊβική ακτή της Κολομβίας - την ίδια πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η Shakira. Οι άνθρωποι στην Μπαρανκίγια είναι φιλόξενοι, αγαπούν τη διασκέδαση και τη μόδα και είναι μεγάλοι λάτρεις της μουσικής. Αυτή η ατμόσφαιρα άφησε το στίγμα στην Ikira από νωρίς στη ζωή της. Άρχισε να παίρνει μαθήματα τραγουδιού στην ηλικία των 5. Είχε διάφορους δασκάλους στο τραγούδι στην Κολομβία, την Αργεντινή και την Αυστραλία.
Ο «Σταυρός του Νότου» ξεκίνησε με τις χειρότερες προοπτικές για τον Θάνο Μικρούτσικο, ο οποίος είχε κάνει μεγάλη αίσθηση στο κοινό μετά τη μεταπολίτευση με τους πρώτους του δίσκους (όπως τα «Τραγούδια της λευτεριάς» [1978] και η «Μουσική πράξη στον Μπέρτολτ Μπρέχτ» [1978]) και είχε αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές για τη δουλειά του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου