Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
Το σουίνγκ ( s w i n g ) είναι ένα είδος της τζαζ μουσικής που έγινε αυτόνομο και αναγνωρίσιμο στυλ κατά τη δεκαετία του 1930 στις Η.Π.Α. Αποτελεί ουσιαστικά ένα ενδιάμεσο σταθμό ανάμεσα στην παραδοσιακή και στη μοντέρνα τζαζ. Η ονομασία του προέρχεται από το αγγλικό ρήμα s w i n g, που σημαίνει κουνιέμαι, αιωρούμαι, ακριβώς γιατί η μουσική ήταν εύθυμη και ρυθμική και γιατί συνδυαζόταν με τον αντίστοιχο χορό που απαιτούσε ευκινησία.
Ιστορία
Το είδος του σουίνγκ πρωτοεμφανίστηκε μετά το 1920 στο Σικάγο, στις μεγάλες ορχήστρες νέγρων και κυρίως του Κ ά ο υ ν τ Μ π έ ζ ι και της Μαίρη Λ ου Γ ο υ ί λ λιαμς. Μετά το 1930 όμως πλήθαιναν οι μεγάλες ορχήστρες και οι λευκοί άρχισαν να αντιγράφουν τη μουσική των μαύρων. Η μουσική καλλιέργεια των λευκών τους έκανε να διαμορφώσουν ένα άλλο είδος τζαζ με στοιχεία ευρωπαϊκής μουσικής. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έπαψαν οι επιδράσεις, είτε προέρχονταν από την κλασική μουσική είτε από την ξένη λαϊκή. Χάρη στο σουίνγκ, όμως, άνοιξαν οι ορίζοντες της τζαζ και άρχισε η διάδοση της και έξω από την Αμερική.
Από το 1935 μέχρι το 1945 όλες oι ορχήστρες έπαιζαν σουίνγκ, η νεολαία χόρευε τον αντίστοιχο χορό, το ραδιόφωνο μετέδιδε προγράμματα τζαζ ενώ παράλληλα γίνονταν κοντσέρτα και περιοδείες. Επιπλέον, ο Μπένι Γκούντμαν είχε στεφθεί βασιλιάς του σουίνγκ ενώ ονομαστές ορχήστρες ήταν αυτές των αδελφών Τόμμυ & Τζίμμυ Ντόρσεϋ και του Γκλεν Μίλλερ.
Μέσα από τις μεγάλες ορχήστρες του σουίνγκ, ξεπήδησαν πολλοί μουσικοί που έδωσαν ώθηση στους νεώτερους να καινοτομήσουν ριζικά στη τζαζ, προκαλώντας τη βαθμιαία μετάβαση από τις παλιές μορφές προς τις νεότερες. Μεγάλες προσωπικότητες αυτής της «μετάβασης» είναι ο Τσάρλι Κρίστιαν στην κιθάρα, ο Λέστερ Γιανγκ στο τενόρο σαξόφωνο, ο Τζίμμυ Μπλάντον στο μπάσο και ο Ρόυ Έλντριτζ στην τρομπέτα.
Στην εποχή του σουίνγκ θα πρέπει να αναφερθεί και ένας πολύ σπουδαίος συνθέτης και πιανίστας, ο Ντιούκ Έλλινγκτον, παρόλο που δεν ανήκει ολοκληρωτικά σε κανένα στυλ. Έγινε πολύ γνωστός με τη συμβολή του στη δημιουργία της διασκευασμένης τζαζ για μεγάλη ορχήστρα, χαρακτηριστικό της περιόδου του σουίνγκ. Ο Ντιούκ Έλλιγκτον είναι αναμφίβολα από τους σημαντικότερους μουσικούς σε όλη την ιστορία της τζαζ καθώς η ζωή του συμβαδίζει με τη γένεση και την ανάπτυξη της. Η μουσική του αποτελεί μια σύζευξη της παραδοσιακής και της μοντέρνας τζαζ κατά ένα μοναδικό τρόπο.
Στα χρόνια του σουίνγκ εμφανίζονται και οι σημαντικότερες τραγουδίστριες και τραγουδιστές της τζαζ: η Έλλα Φιτζέραλντ, η Μπίλλι Χόλιντεϋ, η Ανίτα Ό Ντέυ, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Τζίμμυ Ράσσιγκ κ.ά.
Ένας συνδυασμός του σουίνγκ με την αφρο-κουβανέζικη μουσική σχημάτισε το Μάμπο και επηρέασε ορχήστρες όπως του Τίτο Πουέντε ενώ και οι ορχήστρες σουίνγκ συνήθιζαν να παίζουν κομμάτια σε αυτούς τους ρυθμούς.
Ένα από τα θετικά στοιχεία του σουίνγκ ως μουσικό είδος αποτελεί το γεγονός ότι χρησιμοποίησε στις ορχήστρες λευκούς και νέγρους μουσικούς μαζί. Αυτό ήταν μια νίκη στις φυλετικές διακρίσεις των Αμερικανών και στην επιμονή τους να θεωρούν την τζαζ μουσική μόνο των νέγρων.
Μουσική Swing και Ναζισμός
Πώς θα αισθανόσουν αν η κυβέρνηση έπαιρνε τον έλεγχο όλων των πτυχών της ζωής σου; Πώς θα αντιδρούσες σ’ ένα νόμο που θα απαγόρευε την αγαπημένη σου μουσική ; Φαντάσου να είσαι αναγκασμένος να λάβεις μέρος σε επίσημες δραστηριότητες της ναζιστικής νεολαίας. Αυτό είναι που συνέβη στους νέους, όταν οι ναζί είχαν τον έλεγχο. Οι νέοι δεν περνούσαν όλο το χρόνο τους μέσα στην τάξη. Ήταν ελεύθεροι να συναντήσουν τους φίλους τους τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα. Οι Ναζί έβαλαν τέλος σε όλα αυτά, γιατί πίστευαν πως οι νέοι είχαν πάρα πολλή ελευθερία. Οι κλειστές ομάδες των νέων από το 1936 έγιναν ναζιστικές οργανώσεις. Τα έφηβα αγόρια έπρεπε να ενταχθούν στη Χιτλερική Νεολαία και τα έφηβα κορίτσια στον Σύνδεσμο γερμανικών Maidens. Υπήρχαν και άλλες ναζιστικές ομάδες για τα μικρότερα παιδιά, όπως τα «Μικρά Μέλη» και των «Νέων Maidens». Οι Ναζί ήθελαν οι νέοι να είναι προετοιμασμένοι για συγκεκριμένους ρόλους στην ενήλικη ζωή τους.
Έτσι, στις ναζιστικές ομάδες, διδασκόντουσαν ότι οι νεαρές γυναίκες έπρεπε να παντρεύονται και να κάνουν πολλά παιδιά, ενώ οι νεαροί άνδρες έπρεπε να ενταχθούν στο στρατό. Υποχρέωση σ’ αυτές τις ομάδες ήταν να πειθαρχούν ώστε μην υπάρχει καμία πιθανότητα για αμφισβήτηση. Οι Ναζί έλεγαν στους νέους τι να φορούν και τι μουσική ν’ ακούν. Οι περισσότεροι νέοι προσχώρησαν στις ναζιστικές οργανώσεις χωρίς να ερωτηθούν, δεδομένου ότι δεν ήταν εύκολο να αντισταθούν.
Τα παιδιά του Swing αγαπούσαν τη σύγχρονη μουσική, όπως το swing και την jazz και δεν ήθελαν να συμβιβαστούν. Ένα μεγάλο μέρος της αγαπημένης τους μουσικής προερχόταν από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία και ως εκ τούτου ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος για να αμφισβητήσουν τους Ναζί. Οι Ναζί μισούσαν την Jazz την οποία αποκαλούσαν «εκφυλισμένη μουσική». Η Jazz συχνά εκτελούνταν από μαύρους μουσικούς ή εβραίους μουσικούς και γι’ αυτό δεν μπορούσαν να την απολαύσουν. Θεωρούσαν επίσης πως οι στοίχοι ,ενθάρρυναν ένα ελεύθερο τρόπο ζωής που δεν ταίριαζε με το ναζιστικό.
Τα παιδιά που επέλεξαν το Swing βρήκαν ένα μη βίαιο τρόπο για να αψηφίσουν τη ναζιστική αρχή. Στα Swing Kids δεν άρεσαν οι Ναζιστικές προσπάθειες να ελέγχουν όλες τις πτυχές της ζωής τους και έδειχναν την αντίθεση και την περιφρόνηση τους, μακραίνοντας τα μαλλιά τους και υιοθετώντας αμερικάνικες και αγγλικές μόδες. Δεν ήθελαν να καταταγούν στο στρατό. Κυρίως χρησιμοποιούσαν ειρηνικό και μη βίαιο τρόπο, αλλά οι Ναζί έβλεπαν την μόδα των Swing Kids , και τη μουσική τους ως απειλή για τη νεολαία. Σύμφωνα με την Γκεστάπο ,το 1941 χρησιμοποιούσαν τη βία για να καταστείλουν τις δραστηριότητές των νέων που άκουγαν και χόρευαν Swing .
Μουσική για εκτόνωση
Στα μέσα της δεκαετίας του '30 η μεγάλη ύφεση, που είχε ξεκινήσει με το κραχ του 1929 παρέμενε σταθερά συνδεδεμένη με την αμερικανική κοινωνία. Παρ' όλα αυτά, υπήρχε κάτι που έκανε τον κόσμο να ξεχνά τη θλίψη και τη μελαγχολία. Αυτό ήταν το σουίνγκ. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν απλώς ένα είδος τζαζ που γνώρισε εμπορική επιτυχία, αλλά ένα είδος μουσικής περιθωριοποιημένο, που γεννήθηκε στις ΗΠΑ στις φτωχογειτονιές των μαύρων -οι λευκοί δεν το έκαναν ποτέ δικό τους- και κατέκτησε όλη την Αμερική. Η χώρα αντιμετώπιζε προβλήματα και χρειαζόταν ανθρώπους χαρούμενους, που να μπορούν να αντεπεξέλθουν στη σκληρή πραγματικότητα. Έτσι. το σουίνγκ πέρασε από τις αίθουσες χορού του Χάρλεμ στο ραδιόφωνο και στη μουσική βιομηχανία που τότε κατέρρεε, και επηρέασε μια ολόκληρη γενιά. Ακουγόταν σε κάθε γωνιά της Αμερικής και από αυτό προέκυψαν αμέτρητοι χοροί που έδιναν το κίνητρο για εκτόνωση. Εκατομμύρια άνθρωποι συγκεντρώνονταν στις αίθουσες χορού και αφήνονταν να παρασυρθούν από τη μουσική που έπαιζαν τα διάφορα συγκροτήματα.
Αλήθεια, τι σχόλιο θα περίμενες απο μένα Music; Λες και δεν ξέρεις ήδη ότι το Swing είναι από τις αγαπημένες μου μουσικές!!!! Γράφω το σχόλιο αυτό μόνο και μόνο για να σου πω ευχαριστώ για την ανάρτηση και να ξαναθυμηθούμε μια από τις αγαπημένες μας κινηματογραφικές ατάκες (δεν είναι αγαπημένη ατάκα πολλών σινεφίλ, μάλλον η ταινία πέρασε "ξώφαλτσα" στους πολλούς, αλλά είναι κάτι που αρέσει πολύ και στους δυο μας, απ' ότι έχουμε συζητήσει στο παρελθόν).
Η Γεωργία Νταγάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τo Ρέθυμνο Κρήτης. Από την ηλικία των 12 χρόνων ξεκίνησε μαθήματα κρητικής λύρας ενώ παράλληλα ξεκίνησε πιάνο, φωνητική, θεωρία και αρμονία της μουσικής. Από αρκετά μικρή ηλικία ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και έχει συνεργαστεί με πολλούς παραδοσιακούς μουσικούς αλλά και με ερμηνευτές της έντεχνης σκηνής, μια και το ρεπερτόριο της είναι ευρύτερο. Έπειτα από πολλές και αξιόλογες συνεργασίες, με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Γιάννης Σπάθας, ο Γιάννης Κούτρας, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, ο Αντώνης Μίτζελος, ο Γιώργος Ανδρέου και πολλοί άλλοι, δημιούργησε την δική της ηλεκτρική και ακουστική μπάντα η και μόνο μ’ ένα πιάνο, παίζοντας σε όλη την Έλλάδα, σε μαγαζιά και σε καλοκαιρινές συναυλίες.
...let's raise a glass or two, to all the things I've lost on you ...!!! Η όψη της αρχικά σε ξεγελά καθώς με την πρώτη ματιά μοιάζει με 25χρονο αγόρι. Έχει κοντά σγουρά μαλλιά, είναι μικροκαμωμένη και νευρική. Η φωνή της όμως προδίδει αμέσως την ταυτότητα της. Πρόκειται για την 34χρονη Laura Pergolizzi, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομά της, LP. Η LP γεννήθηκε στο Long Island της Νέας Υόρκης και μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 2010.
Οι Άλφα Πέντε ξεκίνησαν ως το project δυο νέων Ελλήνων μουσικών, του Σταύρου (Ohmer) και του Σπύρου (Ναυαγός). Η μουσική τους είναι χιπ χοπ με ελληνικό στίχο και σίγουρα δεν είναι από τα ονόματα εκείνα που είναι πολύ γνωστά στο κοινό. Πήραν το όνομά τους από Το «Α», το οποίο είναι από τη λέξη άρθρο, που είναι το άρθρο 5 του συντάγματος, και λέει ότι «στην ελληνική επικράτεια όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, καταγωγή, θρησκευτικά πιστεύω, κοινωνικό στάτους, κλπ.».
Οι The National Fanfare of Kadebostany είναι... η ορχήστρα της Δημοκρατίας της Kadebostany. Genre: idm / electronica / noise / balkan / experimental / instrumental / πιάνο, τσέλο, ακορντεόν, μπάντζο, σαξόφονο, βιολί, φαγκότο... (ενίοτε ανατολίτικο, ενίοτε πομπώδες και εμβατηριακό, ενίοτε ακατάληπτος θόρυβος) Στην πραγματικότητα πρόκειται για το project του Ελβετού παραγωγού Kadebostan, σε συνεργασία με τους Rational Diet, ένα "ensemble ακουστικής μουσικής δωματίου", με έδρα του το Minsk της Λευκορωσίας.
Ένα υπέροχο, σπάνιο τραγούδι από τον Adrian John Loveridge . Κυκλ o φόρησε το 1981 στο επίσης δυσεύρετο άλπουμ του με τίτλο “ Square One ”. Ελάχιστες πληροφορίες μπόρεσα να βρω για αυτόν τον καλλιτέχνη, μόνο ότι γενήθηκε στο Lyme Regis της Αγγλίας γύρω στο 1950 και ζούσε στη Νέα Υόρκη το διάστημα που ηχογράφησε το album . Κάποιος από τη γενέτειρά του ενημέρωσε μέσω ενός σχολίου του στο youtube , ότι ο Loveridge απεβίωσε προ δεκαετίας. Το ίδιο άτομο ανέφερε ότι ο Loveridge είχε γράψει πολύ υλικό, αλλά η μόνη πραγματική του επιτυχία ήταν όταν έγραψε δυο τραγούδια για ένα άλμπουμ της Laura Branigan . Τέλος αναφέρω ότι το πρωτότυπο τραγούδι γράφτηκε το 1979 από ένα συγκρότημα ονόματι Thieves , για το οποίο επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία. Lyrics: 400 dragons it's gonna be rough six million soldiers of fortune I'd fight them all for a night in your love... 400 dragons and if that ain't enough send ten million Venus invaders I'd ...
Χθες και με καθυστερηση αρκετων μηνων ειναι η αληθεια, ειδα την ταινια του Ακι Καουρισμακι, Le Havre. Πολυ καλη ταινια, αλλα η χαρα ηταν διπλη γιατι ανακαλυψα ενα κομματι-διαμαντι απο το 1965. Το κομματι ειναι απο τους The Renegades και λεγεται Matelot, που σημαινει ναυτης χαμηλης βαθμιδας.
Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
“Η Βασίλισσα της avant-garde pop” - Esquire “Queen of the Revolution” – Madame Figaro “Stunningly emotive vocals... atmospheric soundscapes” - Rolling Stone India “Ilia has perfected a performative style like no other in the music industry…she gradually shed her layers as she shuffled into a hypnotic and futuristic goth-pop that took a mystical turn with the use of the traditional organ of santour, creating a perfectly orchestrated musical chaos.” Maro Angelopoulou – Europavox Η IOTA PHI μετά την συνεργασία της με το εμβληματικό γκρουπ των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στο κομμάτι Ίριδα", κυκλοφορεί το πρώτο single από τον επερχόμενο της δίσκο. Σε σύνθεση και παραγωγή της ίδιας, με σταθερό συνεργάτη τον Μιχάλη Δέλτα, το ΜΑΖΙ είναι ένα αναπάντεχο και τολμηρό κράμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Στοιχεία ρεμπέτικου, ντραμς 808, ηλεκτρονικός πειραματισμός και tribal στοιχεία συνθέτουν το ηχοτόπιο του ΜΑΖΙ. Ένα love story ή μια ιστορία για τις ψυχές των ανθρώπων. Την κυκλοφορία του πρώτου της δι...
H Ikira Baru είναι μια κολομβιανή τραγουδίστρια. Είναι από την Μπαρανκίγια, στην Καραϊβική ακτή της Κολομβίας - την ίδια πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η Shakira. Οι άνθρωποι στην Μπαρανκίγια είναι φιλόξενοι, αγαπούν τη διασκέδαση και τη μόδα και είναι μεγάλοι λάτρεις της μουσικής. Αυτή η ατμόσφαιρα άφησε το στίγμα στην Ikira από νωρίς στη ζωή της. Άρχισε να παίρνει μαθήματα τραγουδιού στην ηλικία των 5. Είχε διάφορους δασκάλους στο τραγούδι στην Κολομβία, την Αργεντινή και την Αυστραλία.
Ο «Σταυρός του Νότου» ξεκίνησε με τις χειρότερες προοπτικές για τον Θάνο Μικρούτσικο, ο οποίος είχε κάνει μεγάλη αίσθηση στο κοινό μετά τη μεταπολίτευση με τους πρώτους του δίσκους (όπως τα «Τραγούδια της λευτεριάς» [1978] και η «Μουσική πράξη στον Μπέρτολτ Μπρέχτ» [1978]) και είχε αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές για τη δουλειά του.
Αλήθεια, τι σχόλιο θα περίμενες απο μένα Music;
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες και δεν ξέρεις ήδη ότι το Swing είναι από τις αγαπημένες μου μουσικές!!!!
Γράφω το σχόλιο αυτό μόνο και μόνο για να σου πω ευχαριστώ για την ανάρτηση και να ξαναθυμηθούμε μια από τις αγαπημένες μας κινηματογραφικές ατάκες (δεν είναι αγαπημένη ατάκα πολλών σινεφίλ, μάλλον η ταινία πέρασε "ξώφαλτσα" στους πολλούς, αλλά είναι κάτι που αρέσει πολύ και στους δυο μας, απ' ότι έχουμε συζητήσει στο παρελθόν).
"How do I look?"
"Like gold!!!!"
Χωρίς άλλα λόγια...