Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν τους Bokomolech την καλύτερη μπάντα που έχει αναδείξει η χώρα μας στην ανεξάρτητη σκηνή. Το γεγονός από μόνο του και ανεξαρτήτως αν συμβαδίζει κανείς μ’ αυτή τη θέση ή όχι, αρκεί για να καταδείξει την αξία της μουσικής τους. Κακά τα ψέματα πάντως, καθώς οι Bokomolech έχουν θέσει έναν υφολογικό πήχη που κανείς ως τώρα δεν έχει κατορθώσει να τον φτάσει.
Το ότι αδικείται, τώρα, η μουσική τους επειδή η φήμη τους δεν πέρασε τα εγχώρια σύνορα μάλλον έχει να κάνει με την ίδια τη βούληση της μπάντας, τις προτεραιότητές τους και του χαμηλού προφίλ που διατηρούν στην δεκαπενταετή παρουσία τους στα μουσικά δρώμενα. Η συνεργασία τους βέβαια με τον Steve Albini (παραγωγός σπουδαίων ονομάτων όπως, Nirvana, Stogges, P.J. Harvey κ.α.) ήταν κι αυτή μια από τις αφορμές για να δώσει τροφή σε τέτοιου είδους συζητήσεις.
Οι Bokomolech είναι ένα συγκρότημα από την Αθήνα. Τα μέλη του συναντήθηκαν το 1991 στο Πολυτεχνείο, όπου σπούδαζαν αρχιτεκτονική. Μετά από μια περίοδο πειραματισμού με τη σύνθεση, κατά την οποία εμφανίστηκαν στα δύο πρώτα Indie Free Festival (1992-93), κατέληξαν στο συνδυασμό ενός τραγουδιστή (Δημήτρης Ιωάννου), δύο κιθαριστών (Κώστας Ραγκούσης, Εύη Φραγγεδάκη), μιας μπασίστριας (Λίλα Κατερινάκη) και ενός ντράμερ (Βλάσης Καραγιάννης). Η σύνθεση αυτή διάρκεσε μια δεκαετία.
Το ντεμπούτο τους πραγματοποιήθηκε με τον δίσκο «Xero», το οποίο δημιούργησε και τον φανατικό πυρήνα των οπαδών τους. Ωμή παραγωγή και κιθαριστικά θέματα που έχουν τις ρίζες τους στην δεκαετία του ’80 και στο ιδίωμα συγκροτημάτων όπως οι Pixies και οι Wipers, ενώ η αγάπη τους για τους Fugazi εκδηλώνονταν και μέσα από τις συναυλίες τους, όπου συνήθιζαν να τους τιμούν με κάποια διασκευή.
Από το ακατέργαστο υλικό του «Xero», με τις αξεπέραστες συνθέσεις όπως το «Sin River» και το «Prove me wrong», το συγκρότημα πέρασε στη δεύτερη και πιο εμπνευσμένη περίοδό του ίσως, με τον δίσκο «Jet Lag» και τα ep «Slowburner» και «Insect (songs)». Ο Albini φυσικά χρύσωσε την ηχητική τους ταυτότητα προσδίδοντας έναν «ξηρό» τόνο στις συνθέσεις και το δημιουργικό επίπεδο των Bokomolech έφτασε στο ζενίθ με κομμάτια όπως τα «Crazy Water», «Openaire», «When I leave»…
Το «Exit Trance» σηματοδότησε και το πέρασμά τους στην «ώριμη» περίοδό τους, αν και όπως φάνηκε από τη συγκεκριμένη δουλειά η μπάντα είχε την ανάγκη να πειραματιστεί, εκτείνοντας κυρίως τα κιθαριστικά κομμάτια των τραγουδιών.
Το Φλεβάρη του 2012 έπειτα από απουσία εννιά χρόνων περίπου επιστρέψανε με το «Mass Vulture», το οποίο υποχρέωσε έγκριτους μουσικοκριτικούς να το ανακηρύξουν τον καλύτερο και πιο μεστό δίσκο της πορείας τους. Εμβριθείς στίχοι και πάλι, πιο πολιτικοποιημένοι παρά ποτέ, σφιχτή παραγωγή, ηφαιστειακά ξεσπάσματα, κιθαριστικές γραμμές – ορισμός του indie, φωνητικά φαλτσέτα που κόβουν ανάσες, με το «Mass Vulture» να μοιάζει σαν την τελειοποίηση των ιδεών που κυοφορούνταν στο «Exit Trance». Πολύ απλά ο πήχης ανέβηκε ακόμη πιο πάνω. Μια ακρόαση του «Out of my system» και μόνο αρκεί για να πείσει και τον πιο συγκρατημένο.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την εταιρεία Inner Ear που το τελευταίο διάστημα πραγματοποιεί σπουδαία δουλειά στο χώρο της ανεξάρτητης σκηνής και όχι μόνο. Το «Mass Vultrure» κυκλοφορεί και σε άσπρο βινύλιο, οπότε οι συλλέκτες των δίσκων τους σπεύσατε. Όσον αφορά το όνομα των Bokomolech, μιας και είναι μια από τις πρώτες απορίες των εκάστοτε νέων θαυμαστών τους, προέρχεται από το παραφρασμένο όνομα του Ουκρανού φυσιολόγου Oleksandr Bogomoletz, που διατείνονταν ότι είχε ανακαλύψει το ελιξίριο ζωής.
Στην αρχή του 2012 λοιπόν, οι Bokomolech έρχονται και γυρνούν τους θαυμαστές τους πίσω στο 1995. Το “Mass Vulture”, αποτέλεσμα σκληρής και επίμονης δουλειάς δύο χρόνων, καθώς και μιας συλλογικής διαδικασίας όπου κάθε μέλος του συγκροτήματος συνεισφέρει με τον δικό του τρόπο στη σύνθεση και στη δομή των τραγουδιών, μοιάζει σαν τον δίσκο που χρωστούσε το συγκρότημα στους ακροατές του. Και είναι γεμάτο συγκίνηση, τόσο λόγω της ιστορίας όσο και λόγω των ήχων του.
Πέρα από το τι σημαίνει αυτό το άλμπουμ σε όλους εκείνους που γέμιζαν στιγμές με τα τραγούδια των Bokomolech, “τα έσπαγαν” στα νιάτα τους, στα live του συγκροτήματος και όλες τις αναμνήσεις τους που ήρθαν στην επιφάνεια, το “Mass Vulture” είναι γεμάτο με συναισθηματικά φορτισμένες ατμόσφαιρες, με δυνατές κιθάρες (οι οποίες πάντα τους χαρακτήριζαν) και punk ξεσπάσματα χωρίς να λείπουν οι μελωδικές στιγμές. Τα τραγούδια που δουλεύτηκαν τόσο και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια ώστε να ακούγονται “τέλεια” στα αυτιά των δημιουργών τους, δημιουργούν ένα ορθά δομημένο ενιαίο σύνολο παρόλο που διαφοροποιούνται μεταξύ τους σε αρκετά σημεία. Και έχεις έναν δίσκο που τα έχει όλα, τόσο όσο χρειάζεσαι: και ηλεκτρικές καλοκαιρινές καταιγίδες (Sandstorm), και εφιαλτικούς, οργισμένους έρωτες (Stitches), και πύρινες ιστορίες (Talk About Fires), και κυκλοθυμικές, ρυθμικές, λιακάδες (Capital U) και μελωδικά, μοναχικά ηλιοβασιλέματα (Belt).
Όταν ξεκινούν οι πρώτες νότες του “Mass Vulture”, ξεκινάς και εσύ να περιστρέφεσαι σε ένα κυκλώνα διαφορετικών συναισθημάτων. Χάνεσαι στις ατμόσφαιρες, συμπάσχεις στην οργή, την θλίψη, τη χαρά και τη μελαγχολία των ήχων και στο τέλος αυτό που σου μένει είναι ένα υγρό βλέμμα και ένα βάρος στο στήθος.
Ο τίτλος του “Mass Vulture” επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Θα μπορούσε να αναφέρεται στη μαζική κουλτούρα η οποία προωθείται ώστε να ακολουθηθούν συγκεκριμένες ιδέες και τρόπους ζωής από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, μέχρι και καθαρά μουσικά, τη μαζική κουλτούρα του “εναλλακτικού” και του “indie” η οποία παρόλο που προϋπήρχε, ξαφνικά έγινε “μόδα” και ακολουθήθηκε από μια μεγάλη μερίδα κοινού. Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως ο δίσκος είναι ο πλέον πολιτικός τους και αναφέρεται περισσότερο σε μια διαδικασία (σχηματικά, την εφαρμογή του «Δόγματος του Σοκ» σε μια κοινωνία) παρά σε ένα υποκείμενο.
Η Γεωργία Νταγάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τo Ρέθυμνο Κρήτης. Από την ηλικία των 12 χρόνων ξεκίνησε μαθήματα κρητικής λύρας ενώ παράλληλα ξεκίνησε πιάνο, φωνητική, θεωρία και αρμονία της μουσικής. Από αρκετά μικρή ηλικία ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και έχει συνεργαστεί με πολλούς παραδοσιακούς μουσικούς αλλά και με ερμηνευτές της έντεχνης σκηνής, μια και το ρεπερτόριο της είναι ευρύτερο. Έπειτα από πολλές και αξιόλογες συνεργασίες, με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Γιάννης Σπάθας, ο Γιάννης Κούτρας, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, ο Αντώνης Μίτζελος, ο Γιώργος Ανδρέου και πολλοί άλλοι, δημιούργησε την δική της ηλεκτρική και ακουστική μπάντα η και μόνο μ’ ένα πιάνο, παίζοντας σε όλη την Έλλάδα, σε μαγαζιά και σε καλοκαιρινές συναυλίες.
...let's raise a glass or two, to all the things I've lost on you ...!!! Η όψη της αρχικά σε ξεγελά καθώς με την πρώτη ματιά μοιάζει με 25χρονο αγόρι. Έχει κοντά σγουρά μαλλιά, είναι μικροκαμωμένη και νευρική. Η φωνή της όμως προδίδει αμέσως την ταυτότητα της. Πρόκειται για την 34χρονη Laura Pergolizzi, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομά της, LP. Η LP γεννήθηκε στο Long Island της Νέας Υόρκης και μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 2010.
Οι Άλφα Πέντε ξεκίνησαν ως το project δυο νέων Ελλήνων μουσικών, του Σταύρου (Ohmer) και του Σπύρου (Ναυαγός). Η μουσική τους είναι χιπ χοπ με ελληνικό στίχο και σίγουρα δεν είναι από τα ονόματα εκείνα που είναι πολύ γνωστά στο κοινό. Πήραν το όνομά τους από Το «Α», το οποίο είναι από τη λέξη άρθρο, που είναι το άρθρο 5 του συντάγματος, και λέει ότι «στην ελληνική επικράτεια όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, καταγωγή, θρησκευτικά πιστεύω, κοινωνικό στάτους, κλπ.».
Οι The National Fanfare of Kadebostany είναι... η ορχήστρα της Δημοκρατίας της Kadebostany. Genre: idm / electronica / noise / balkan / experimental / instrumental / πιάνο, τσέλο, ακορντεόν, μπάντζο, σαξόφονο, βιολί, φαγκότο... (ενίοτε ανατολίτικο, ενίοτε πομπώδες και εμβατηριακό, ενίοτε ακατάληπτος θόρυβος) Στην πραγματικότητα πρόκειται για το project του Ελβετού παραγωγού Kadebostan, σε συνεργασία με τους Rational Diet, ένα "ensemble ακουστικής μουσικής δωματίου", με έδρα του το Minsk της Λευκορωσίας.
Ένα υπέροχο, σπάνιο τραγούδι από τον Adrian John Loveridge . Κυκλ o φόρησε το 1981 στο επίσης δυσεύρετο άλπουμ του με τίτλο “ Square One ”. Ελάχιστες πληροφορίες μπόρεσα να βρω για αυτόν τον καλλιτέχνη, μόνο ότι γενήθηκε στο Lyme Regis της Αγγλίας γύρω στο 1950 και ζούσε στη Νέα Υόρκη το διάστημα που ηχογράφησε το album . Κάποιος από τη γενέτειρά του ενημέρωσε μέσω ενός σχολίου του στο youtube , ότι ο Loveridge απεβίωσε προ δεκαετίας. Το ίδιο άτομο ανέφερε ότι ο Loveridge είχε γράψει πολύ υλικό, αλλά η μόνη πραγματική του επιτυχία ήταν όταν έγραψε δυο τραγούδια για ένα άλμπουμ της Laura Branigan . Τέλος αναφέρω ότι το πρωτότυπο τραγούδι γράφτηκε το 1979 από ένα συγκρότημα ονόματι Thieves , για το οποίο επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία. Lyrics: 400 dragons it's gonna be rough six million soldiers of fortune I'd fight them all for a night in your love... 400 dragons and if that ain't enough send ten million Venus invaders I'd ...
Χθες και με καθυστερηση αρκετων μηνων ειναι η αληθεια, ειδα την ταινια του Ακι Καουρισμακι, Le Havre. Πολυ καλη ταινια, αλλα η χαρα ηταν διπλη γιατι ανακαλυψα ενα κομματι-διαμαντι απο το 1965. Το κομματι ειναι απο τους The Renegades και λεγεται Matelot, που σημαινει ναυτης χαμηλης βαθμιδας.
Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
“Η Βασίλισσα της avant-garde pop” - Esquire “Queen of the Revolution” – Madame Figaro “Stunningly emotive vocals... atmospheric soundscapes” - Rolling Stone India “Ilia has perfected a performative style like no other in the music industry…she gradually shed her layers as she shuffled into a hypnotic and futuristic goth-pop that took a mystical turn with the use of the traditional organ of santour, creating a perfectly orchestrated musical chaos.” Maro Angelopoulou – Europavox Η IOTA PHI μετά την συνεργασία της με το εμβληματικό γκρουπ των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στο κομμάτι Ίριδα", κυκλοφορεί το πρώτο single από τον επερχόμενο της δίσκο. Σε σύνθεση και παραγωγή της ίδιας, με σταθερό συνεργάτη τον Μιχάλη Δέλτα, το ΜΑΖΙ είναι ένα αναπάντεχο και τολμηρό κράμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Στοιχεία ρεμπέτικου, ντραμς 808, ηλεκτρονικός πειραματισμός και tribal στοιχεία συνθέτουν το ηχοτόπιο του ΜΑΖΙ. Ένα love story ή μια ιστορία για τις ψυχές των ανθρώπων. Την κυκλοφορία του πρώτου της δι...
H Ikira Baru είναι μια κολομβιανή τραγουδίστρια. Είναι από την Μπαρανκίγια, στην Καραϊβική ακτή της Κολομβίας - την ίδια πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η Shakira. Οι άνθρωποι στην Μπαρανκίγια είναι φιλόξενοι, αγαπούν τη διασκέδαση και τη μόδα και είναι μεγάλοι λάτρεις της μουσικής. Αυτή η ατμόσφαιρα άφησε το στίγμα στην Ikira από νωρίς στη ζωή της. Άρχισε να παίρνει μαθήματα τραγουδιού στην ηλικία των 5. Είχε διάφορους δασκάλους στο τραγούδι στην Κολομβία, την Αργεντινή και την Αυστραλία.
Ο «Σταυρός του Νότου» ξεκίνησε με τις χειρότερες προοπτικές για τον Θάνο Μικρούτσικο, ο οποίος είχε κάνει μεγάλη αίσθηση στο κοινό μετά τη μεταπολίτευση με τους πρώτους του δίσκους (όπως τα «Τραγούδια της λευτεριάς» [1978] και η «Μουσική πράξη στον Μπέρτολτ Μπρέχτ» [1978]) και είχε αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές για τη δουλειά του.
Αγαπημένο γκρουπ, και το "Mass Vulture" αντάξιο του παρελθόντος τους! Και τι τίτλος!
ΑπάντησηΔιαγραφή