Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
Ο Άγγλος κιθαρίστας και τραγουδοποιός Jackie Lomax ανήκει στην κατηγορία των μουσικών που, ενώ συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις για να γευτούν τη μεγάλη επιτυχία, παραμένουν εντούτοις παντελώς άγνωστοι στο ευρύ κοινό.
Ο Lomax ξεκίνησε με τους Dee & The Dynamites και συνέχισε με τους Undertakers, ως μπασίστας και τραγουδιστής. Το 1962 ακολούθησαν τους Beatles στο Αμβούργο και κατάφεραν να υπογράψουν ένα συμβόλαιο με την Pye, κυκλοφορώντας τέσσερα σινγκλ που πέρασαν σχετικά απαρατήρητα. Χωρίς να αποθαρρυνθεί, δημιούργησε τους Jackie Lomax Alliance, που τράβηξαν την προσοχή του Brian Epstein, του θρυλικού μάνατζερ των Beatles, ο οποίος μάλιστα τους εξασφάλισε συμβόλαιο με τη CBS. Ακολούθησαν τρία αποτυχημένα σινγκλ και ο θάνατος του Epstein (1967), και το προγραμματισμένο άλμπουμ δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Παρ’ όλα αυτά, ο Lomax έγινε ο πρώτος καλλιτέχνης που υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρεία των Beatles Apple, έχοντας μάλιστα ως παραγωγό τον ίδιο τον George Harrison. Μετά τη συμμετοχή του στα δεύτερα φωνητικά στα “Hey Jude” και “Dear Prudence”, ηχογράφησε το πρώτο του σινγκλ “Sour Milk Sea” (σύνθεση του Harrison). Δυστυχώς, παρά τη σύμπραξη τριών από τα τέσσερα «Σκαθάρια» (George, Paul και Ringo) καθώς και των Eric Clapton και Nicky Hopkins, το τραγούδι δεν γνώρισε καμία επιτυχία! Το ίδιο συνέβη και με το συνακόλουθο άλμπουμ Is This What You Want? (1969) και τα σινγκλ “New Day” και “How The Web Was Woven”. Το 1970 η διάλυση των Beatles άφησε τον Lomax ξεκρέμαστο, όπως και όλους τους καλλιτέχνες που ηχογραφούσαν στην Apple.
JACKIE LOMAX - SOUR MILK SEA
Για λίγο προσχώρησε στο acid-blues κουαρτέτο Heavy Jelly, το άλμπουμ που ηχογράφησαν όμως δεν κυκλοφόρησε ποτέ στο εμπόριο λόγω των ισχυουσών δεσμεύσεων του Lomax με την Apple (τελικά το θέμα λύθηκε το 2013 και το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο του 2014!). Ο Lomax έφυγε για τις ΗΠΑ, όπου με τη συμμετοχή μουσικών από τα προηγούμενα γκρουπ του Undertakers και Jackie Lomax Alliance ηχογράφησε δύο ακόμη πολύ αξιόλογα προσωπικά άλμπουμ, τα Home Is In My Head (1971) και Three (1972), που επίσης δεν γνώρισαν εμπορική επιτυχία.
Το 1973 επέστρεψε στην Αγγλία και προσχώρησε στους progressive Badger (δημιούργημα του Tony Kaye, παλιότερου κιμπορντίστα των Yes). Το μοναδικό άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, White Lady (1974), έφερε σαφώς τη συνθετική και ερμηνευτική σφραγίδα του Lomax, και πάλι όμως ελάχιστοι ενδιαφέρθηκαν…
Σε μια προσπάθεια να αναβιώσει την προσωπική του καριέρα ξαναγύρισε στις ΗΠΑ, υπέγραψε με την Capitol και κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ, Livin’ for Lovin’ (1976) και Did You Ever Have That Feeling? (1977), περισσότερο προσανατολισμένα στη soul, που… το μαντέψατε!, δεν προκάλεσαν καμία εμπορική αίσθηση.
JACKIE LOMAX - TIME WILL TELL YOU
Απογοητευμένος πια, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των επόμενων 30 χρόνων παίζοντας ως session μουσικός σε διάφορες μπάντες και περιοδεύοντας στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ ως μπασίστας με κλασικά εγγλέζικα γκρουπ όπως οι Coasters, οι Diamonds και οι Drifters.
Το 2001 κυκλοφόρησε το επίσης αξιόλογο προσωπικό άλμπουμ The Ballad Of Liverpool Slim. Τέλος, πρόσφατα είχε καταφέρει, παρά τη μάχη του με τον καρκίνο, να ολοκληρώσει ένα ακόμη άλμπουμ, το Against All Odds, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2014.
Η Γεωργία Νταγάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τo Ρέθυμνο Κρήτης. Από την ηλικία των 12 χρόνων ξεκίνησε μαθήματα κρητικής λύρας ενώ παράλληλα ξεκίνησε πιάνο, φωνητική, θεωρία και αρμονία της μουσικής. Από αρκετά μικρή ηλικία ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και έχει συνεργαστεί με πολλούς παραδοσιακούς μουσικούς αλλά και με ερμηνευτές της έντεχνης σκηνής, μια και το ρεπερτόριο της είναι ευρύτερο. Έπειτα από πολλές και αξιόλογες συνεργασίες, με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Γιάννης Σπάθας, ο Γιάννης Κούτρας, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, ο Αντώνης Μίτζελος, ο Γιώργος Ανδρέου και πολλοί άλλοι, δημιούργησε την δική της ηλεκτρική και ακουστική μπάντα η και μόνο μ’ ένα πιάνο, παίζοντας σε όλη την Έλλάδα, σε μαγαζιά και σε καλοκαιρινές συναυλίες.
...let's raise a glass or two, to all the things I've lost on you ...!!! Η όψη της αρχικά σε ξεγελά καθώς με την πρώτη ματιά μοιάζει με 25χρονο αγόρι. Έχει κοντά σγουρά μαλλιά, είναι μικροκαμωμένη και νευρική. Η φωνή της όμως προδίδει αμέσως την ταυτότητα της. Πρόκειται για την 34χρονη Laura Pergolizzi, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομά της, LP. Η LP γεννήθηκε στο Long Island της Νέας Υόρκης και μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 2010.
Οι Άλφα Πέντε ξεκίνησαν ως το project δυο νέων Ελλήνων μουσικών, του Σταύρου (Ohmer) και του Σπύρου (Ναυαγός). Η μουσική τους είναι χιπ χοπ με ελληνικό στίχο και σίγουρα δεν είναι από τα ονόματα εκείνα που είναι πολύ γνωστά στο κοινό. Πήραν το όνομά τους από Το «Α», το οποίο είναι από τη λέξη άρθρο, που είναι το άρθρο 5 του συντάγματος, και λέει ότι «στην ελληνική επικράτεια όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, καταγωγή, θρησκευτικά πιστεύω, κοινωνικό στάτους, κλπ.».
Οι The National Fanfare of Kadebostany είναι... η ορχήστρα της Δημοκρατίας της Kadebostany. Genre: idm / electronica / noise / balkan / experimental / instrumental / πιάνο, τσέλο, ακορντεόν, μπάντζο, σαξόφονο, βιολί, φαγκότο... (ενίοτε ανατολίτικο, ενίοτε πομπώδες και εμβατηριακό, ενίοτε ακατάληπτος θόρυβος) Στην πραγματικότητα πρόκειται για το project του Ελβετού παραγωγού Kadebostan, σε συνεργασία με τους Rational Diet, ένα "ensemble ακουστικής μουσικής δωματίου", με έδρα του το Minsk της Λευκορωσίας.
Ένα υπέροχο, σπάνιο τραγούδι από τον Adrian John Loveridge . Κυκλ o φόρησε το 1981 στο επίσης δυσεύρετο άλπουμ του με τίτλο “ Square One ”. Ελάχιστες πληροφορίες μπόρεσα να βρω για αυτόν τον καλλιτέχνη, μόνο ότι γενήθηκε στο Lyme Regis της Αγγλίας γύρω στο 1950 και ζούσε στη Νέα Υόρκη το διάστημα που ηχογράφησε το album . Κάποιος από τη γενέτειρά του ενημέρωσε μέσω ενός σχολίου του στο youtube , ότι ο Loveridge απεβίωσε προ δεκαετίας. Το ίδιο άτομο ανέφερε ότι ο Loveridge είχε γράψει πολύ υλικό, αλλά η μόνη πραγματική του επιτυχία ήταν όταν έγραψε δυο τραγούδια για ένα άλμπουμ της Laura Branigan . Τέλος αναφέρω ότι το πρωτότυπο τραγούδι γράφτηκε το 1979 από ένα συγκρότημα ονόματι Thieves , για το οποίο επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία. Lyrics: 400 dragons it's gonna be rough six million soldiers of fortune I'd fight them all for a night in your love... 400 dragons and if that ain't enough send ten million Venus invaders I'd ...
Χθες και με καθυστερηση αρκετων μηνων ειναι η αληθεια, ειδα την ταινια του Ακι Καουρισμακι, Le Havre. Πολυ καλη ταινια, αλλα η χαρα ηταν διπλη γιατι ανακαλυψα ενα κομματι-διαμαντι απο το 1965. Το κομματι ειναι απο τους The Renegades και λεγεται Matelot, που σημαινει ναυτης χαμηλης βαθμιδας.
Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
“Η Βασίλισσα της avant-garde pop” - Esquire “Queen of the Revolution” – Madame Figaro “Stunningly emotive vocals... atmospheric soundscapes” - Rolling Stone India “Ilia has perfected a performative style like no other in the music industry…she gradually shed her layers as she shuffled into a hypnotic and futuristic goth-pop that took a mystical turn with the use of the traditional organ of santour, creating a perfectly orchestrated musical chaos.” Maro Angelopoulou – Europavox Η IOTA PHI μετά την συνεργασία της με το εμβληματικό γκρουπ των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στο κομμάτι Ίριδα", κυκλοφορεί το πρώτο single από τον επερχόμενο της δίσκο. Σε σύνθεση και παραγωγή της ίδιας, με σταθερό συνεργάτη τον Μιχάλη Δέλτα, το ΜΑΖΙ είναι ένα αναπάντεχο και τολμηρό κράμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Στοιχεία ρεμπέτικου, ντραμς 808, ηλεκτρονικός πειραματισμός και tribal στοιχεία συνθέτουν το ηχοτόπιο του ΜΑΖΙ. Ένα love story ή μια ιστορία για τις ψυχές των ανθρώπων. Την κυκλοφορία του πρώτου της δι...
H Ikira Baru είναι μια κολομβιανή τραγουδίστρια. Είναι από την Μπαρανκίγια, στην Καραϊβική ακτή της Κολομβίας - την ίδια πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η Shakira. Οι άνθρωποι στην Μπαρανκίγια είναι φιλόξενοι, αγαπούν τη διασκέδαση και τη μόδα και είναι μεγάλοι λάτρεις της μουσικής. Αυτή η ατμόσφαιρα άφησε το στίγμα στην Ikira από νωρίς στη ζωή της. Άρχισε να παίρνει μαθήματα τραγουδιού στην ηλικία των 5. Είχε διάφορους δασκάλους στο τραγούδι στην Κολομβία, την Αργεντινή και την Αυστραλία.
Ο «Σταυρός του Νότου» ξεκίνησε με τις χειρότερες προοπτικές για τον Θάνο Μικρούτσικο, ο οποίος είχε κάνει μεγάλη αίσθηση στο κοινό μετά τη μεταπολίτευση με τους πρώτους του δίσκους (όπως τα «Τραγούδια της λευτεριάς» [1978] και η «Μουσική πράξη στον Μπέρτολτ Μπρέχτ» [1978]) και είχε αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές για τη δουλειά του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου